کمانچه‌نوازی که می‌تواند الگو باشد

به گزارش پایگاه خبری گلونی، نامش مجید شاکرمی‌ است و این روزها در خیابان انقلاب، میدان تجریش و میدان ونک تهران، روی زمین و روی یک کارتن می‌نشیند، کمانچه‌اش را بیرون می‌آورد و آهنگ‌ها و ترانه‌ها و نواهای لری را می‌نوازد.

او متولد و بزرگ‌ شده خرم‌آباد است. تا چند ماه پیش کارمند پیمانی یک شرکت بوده است اما او را از کارش بیکار کرده‌اند. بیست سال است که به‌صورت گوشی کمانچه را آموخته است و فقط تنها آموزگار او به گفته‌ی خودش صدای کمانچه‌ی علی‌اکبر شکارچی، فرج علیپور، علیرضا حسین‌خانی و دیگر نوازندگان موسیقی لری بوده‌اند.

او عاشق فرج علیپور است و در جعبه‌ی نگهداری سازش عکسی از فرج علیپور دارد. شاکرمی با یک کمانچه ۴۰ ساله ساخته نواهای لری را می‌نوازد و از اقبال مردم به موسیقی لری می‌گوید: «مردم خیلی موسیقی لری را دوست دارند. در خیابان می‌ایستند، کمانچه نواختن مرا نگاه می‌کنند و اغلب از من می‌خواهند بارو بارو را برایشان بزنم. گاهی هم از من می‌خواهند که آهنگ‌های فارسی بزنم اما من به آنها می‌گویم فقط لری می‌زنم و شما از لری لذت ببرید.»
متوسط درآمدش روزانه گاهی بین ۳۰، ۴۰ یا ۵۰ هزار تومان است. در سرما و گرما این کار را انجام می‌دهد و کمانچه‌اش را کوک می‌کند. آقای شاکرمی دو فرزند دارد و هنگام زدن کمانچه همیشه لبخند بر لب دارد.

شاید در نگاه اول به این موضوع که یک فرد در کنار خیابان، روی یک کارتن و به روش دوره‌گردی مقداری منفی به نظر بیاید ولی واقعیت چیز دیگری‌ است. شاکرمی و شاکرمی‌ها سفیر فرهنگی لرستان هستند همان‌طور که نوازندگان حرفه‌ای و رسمی فرهنگ موسیقی ما را به نقاط دیگر کشور و جهان معرفی می‌کنند، شاکرمی هم در اندازه‌های کوچک‌تر و روشی دیگر این کار را می‌کند. نکته بعدی این است که شاکرمی می‌تواند الگویی برای دیگر مهاجران کم‌بضاعت لرستان باشد. هرکسی در وجودش یک هنر و یا ظرفیت بالفعل نشده دارد. بهتر این است که به جای دست زدن به مشاغل کاذب از پتانسیلی که در وجود خود یا مکانی که از انجا آمده‌اند استفاده کنند. یکی از با کیفیت‌ترین عسل‌های ایران در ارتفاعات لرستان درست می‌شود. ولی کسی تا حالا یک لرستانی را در تهران ندیده است که عسل لرستان را بفروشد. یا یکی از بهترین کاک‌ها و اصیل‌ترین نوع آن در خرم‌آباد پخته می‌شود. ولی هیچ‌کسی در به فکر استفاده از این ظرفیت نیست. لرستانی‌هایی که در اثر کمبودهای مالی شهر خود را به مرکز مهاجرت می‌کنند به جای ایستادن کنار خیابان و کارهای سخت بدنی برای شغل‌های کم‌درآمد و بی‌آینده، بهتر است از پتانسیل محلی خود استفاده کنند.

پایان پیام