پایگاه خبری گلونی، شهرام گیل‌آبادی: این آقا که خانم پزشکش را بغل کرده است بیست و دو سال است شهردار است. او توانسته پنج سال پشت هم شهرش را از نظر زیست شهری شهر اول دنیا کند. این آقا همه جا را با تأمل و سکوت‌های طولانی می‌بیند و بسیاری از جاها را که آچمز می‌شود بلند می‌خندد و می‌گوید: «من زودتر باید به ایران می‌آمدم.»
آقای میشائیل هویپل الان با من دوست شده است. البته این موضوع را خودش اعتراف کرد. در یکی از اعترافاتش که در ماشین کنارش نشسته بودم تابلوهای شهری را دید و گفت: «کاش ایده ده روز بدون تبلیغات در شهر من انجام می‌شد و این کار خیلی فوق‌العاده است.» از سرکنجکاوی از او پرسیدم: «چرا این همه شما را دعوت کردیم الان جواب مثبت دادید؟» گفت: «کاش آمریکایی‌ها نبودند. من فکر می‌کردم تهران شهری کویری است که آدم‌ها در آن بدون امکانات به زحمت دارند زندگی می‌کنند. تهران شهری بسیار سبز و زیباست، من خیلی زود برمی‌گردم.»
خیلی‌ها را دید، او رهبر حزب حاکم کشورش هم هست و در انتخابات اخیر ریاست جمهوری اتریش بسیار نقش داشت. روی پل طبیعت و موقع ثبت این عکس چند بار تکرار کرد که من دوباره به تهران بر می‌گردم. طبقه زیرین پل وقتی گروهی زنانه را دید که شاد حلقه زده بودند و در حال شوخی و خنده به سر می‌بردند و به محض عبور ما از کنارشان همه به او و تیم همراه خوش‌آمد گفتند با تعجب نگاه می‌کرد و انگار در بهتش باورش نمی‌شد که خنده یک اکسیر الهی است. در جلسه خصوصی با شهردار تهران گفت: «من یک کارشناس شهری هستم، شهر تهران مدیریتی قدرتمند دارد و من ازاینکه دیر به شمارسیده‌ام پشیمانم، من با رییس اتاق بازگانی وین به تهران برمی‌گردم. تصویری که برای من ساخته شده بود کاملاً متفاوت از تهران است.»
پایان پیام