طنز دوره انقلاب در نود و نهمین دگرخند

تازه‌ترین برنامه از سلسله‌نشست‌های «دگرخند» به طنز دوره انقلاب می‌پردازد.

به گزارش پایگاه خبری گلونی، نشست‌های کار‌شناسی طنز با موضوع «دگرخند» که با مدیریت مهدی فرج‌اللهی در حوزه هنری برگزار می‌شود، تازه‌ترین نشست خود را به موضوع طنز دوره انقلاب اختصاص داده است.

در این نشست که دوشنبه چهارم مردادماه ۱۳۹۵ برگزار می‌شود و نود و نهمین برنامه «دگرخند» محسوب می‌شود، دکتر عباس احمدی و ناصر فیض حضور خواهند داشت.

گفتنی است ورود برای عموم آزاد است و علاقه‌مندان برای شرکت در این برنامه می‌توانند دوشنبه چهارم مرداد ساعت ۱۷ به سالن اوستا حوزه هنری واقع در خیابان سمیه، نرسیده به خیابان حافظ مراجعه کنند.

پایان پیام

طنز

طنز و هجو هر دو نوعی از مطایبه یا همان شوخ‌طبعی هستند. اما هجو به قصد مسخره کردن، ریشخند یا تخریب شخصیت کسی نگاشته می‌شود؛ هجو قصد اصلاح ندارد و هدف اصلی اش نابودی شخصیت طرف مقابل است. هزل نیز استفاده از الفاظ رکیک است و سخنی است که در آن مضامین خلاف اخلاق و ادب بیاید؛ آثار هجو، گاهی با هزل همراه هستند یعنی ادبیات رکیک استفاده می شود و گاهی با جدّ یعنی ادبیات رسمی برای تخریب رقیب یا دشمن استفاده می شود.

پس هجو لزوماً همیشه شوخ‌طبعی ندارد و ممکن است خیلی هم جدی باشد. حال نوبت به طنز می رسد. اگر معنای ساتایر یا همان طنز طعنه دار را برای طنز در نظر بگیریم، معمولاً مقاصد اصلاح طلبانه و اجتماعی مطرح است. طنز با بیان ظریف مشکلات و کاستی‌ها، با زبانی غیرمستقیم سعی در اصلاح آن‌ها دارد. و در نهایت، کمدی نوعی بیان مطایبه‌آمیز به صورت تصویری است. (سینما، تئاتر…) در واقع کمدی می‌تواند از همه شاخه‌های شوخ‌طبعی و مطایبه (طنز، هجو و هزل) استفاده کند.

در ادبیات طنز به نوع خاصی از آثار منظوم یا منثور ادبی گفته می‌شود که اشتباهات یا جنبه‌های نامطلوب رفتار بشری، فسادهای اجتماعی و سیاسی یا حتی تفکرات فلسفی را به شیوه‌ای خنده دار به چالش می‌کشد. در تعریف طنز آمده‌ است: «اثری ادبی که با استفاده از بذله، وارونه سازی، خشم و نقیضه، ضعف‌ها و تعلیمات اجتماعی جوامع بشری را به نقد می‌کشد.» جانسون طنز را این گونه معنی می‌کند: «شعری که در آن شرارت و حماقت سانسور شده باشد.»