گلونی

زیستن به سبک خبرنگار

پایگاه خبری گلونی، امیر پَروسنان: قلم در دست گرفتن به همین سادگی‌ها هم نیست؛ یکی قلم بر می‌دارد و جنگی شروع می‌شود، یکی قلم بر می‌دارد و سعی در اصلاح امور می‌کند. نه فقط قلم در دست گرفتن که انتخاب کلمه از آن هم مهم‌تر است. کلمه وقتی جان می‌گیرد که در دست اهلش باشد. حالا گیریم که جایی داستان شود و جایی روایت روزانه آدم‌ها. هرجور نگاه کنید این آخری هم داستان است. داستان آدم‌هایی که هر روز، گوشه‌ای از جهان، حرفی می‌زنند یا کاری می‌کنند و عده‌ای آن را به گوش دیگرانش می‌رسانند.
کم نبودند داستان‌نویسان و شاعرانی که از غم نان قدم در مسیر مطبوعات گذاشتند و آن‌وقت‌ها که نه سایتی بود و نه فضای مجازی، توی ستون‌های روزنامه‌ها می‌نوشتند. چه بسیار رمان‌هایی که از همان ستون‌ها بیرون آمد و چه بسیار داستان‌نویسانی که اسم روزنامه‌نگار هم کنار اسم‌شان قرار گرفت.
دنیای روزنامه و خبر، دنیای عجیبی نیست. دنیای آدم‌های نوشته شده است. دنیای آدم‌هایی که وقتی خودشان را مقابل خودشان می‌گذاری، همه تلاش‌شان را می‌کنند تا آینه را بشکنند! دنیایی که حتی توی آن هم گاه حرمت قلم و کلمه گاهی به نازل‌ترین شکل خودش می‌رسد و قلم گاه در مسیری روی کاغذ می‌نشیند که صاحبش می‌خواهد و یا رب روا مدار که قلم به دستش مزدور باشد!
شاید وقتی یک روز در تقویم به نام «خبرنگار» ثبت شد، فکرش را هم نمی‌کردند که این آدم‌ها به حداقل‌های زیادی نیاز دارند. حداقل‌هایی که گاهی راحت نادیده گرفته می‌شود. هنوز هستند رسانه‌هایی که با خبرنگاران خود به بدوی‌ترین شکل ممکن رفتار می‌کنند، آدم‌هایی هستند که با خبرنگاران به زشت‌ترین شکل ممکن رفتار می‌کنند و خبرنگارانی هستند که فقط به دلیل نوشتن آن‌چه در واقعیت دیده‌اند، محکوم به سکوت هستند!
روز خبرنگار، به همه شما که سوژه‌های خبری‌تان را تا هر کجا باشد پیگیری می‌کنید مبارک. به همه شما که برای نوشتن‌تان، خیلی بیشتر می‌خوانید، خیلی بیشتر تحقیق می‌کنید، خیلی بیشتر آدم می‌بینید، خیلی بیشتر انسان هستید!
روز خبرنگار خیلی مبارک رفقا!

پایان پیام

خروج از نسخه موبایل