به گزارش پایگاه خبری گُلوُنی، دهمین جشنواره ملی موسیقی جوان امروز چهارشنبه ۲۴ شهریورماه با اعلام برگزیدگان در تالار وحدت به کار خود پایان داد.
در این دوره از جشنواره موسیقی جوان، نوازندگان لرستانی خوش درخشیدند و در چند بخش از این جشنواره بالاترین رای را از هیئت داوران به‌دست آوردند. آقایان علی‌اکبر شکارچی، فرج علیپور و رضا پرویززاده داوران بخش سرنا، کمانچه، دهل و تنبک لری بودند.
گلونی با استاد شکارچی یکی از داوران این جشنواره درباره این داوری گفت‌وگو کرده است:
– استاد شکارچی شما به‌عنوان داور، سطح مسابقات را چگونه دیدید؟
سطح جشنواره در گروه‌های مختلف، متفاوت بود. یعنی آن‌هایی که در موسیقی کلاسیک شرکت کرده بودند، خیلی بیشتر حضور داشتند و به همین خاطر رقابت‌کردنشان و رأی و نظردادنشان بیشتر معنا پیدا می‌کند؛ یعنی به‌عنوان مثال موقعی که در شهرستان‌ها اطلاع نداشتند که موسیقی بومی هم هستو تعداد کمی شرکت کردند، این معنایی ندارد و به بعضی‌ها نمره ندادیم. استقبالی که مردم کرده بودند، نشاندهنده این است که مردم این جشنواره را به‌عنوان جشنواره معتبر برای آزمون و شرکت‌کردن و رقابت‌کردن و تبادل ذوق و سلیقه و اندیشه می‌دانند که بتوانند در آن خودشان را نشان دهند و با نوازندگان دیگر آشنا شوند و توانایی آن‌ها را ببینند. کسانی که آمدند، بیشتر از اعتبار این جشنواره استفاده کردند و هر کس با توجه به توانایی خودش رتبه‌ای را کسب کرد که بعضی‌ها رتبه آوردند و بعضی‌ها هم نیاوردند. در درجه اول یک اقدام بسیار مهمی در کشور ما افتاده که نظیرش را کمتر شاهد هستیم. گاهی اوقات افراد غُر می‌زنند و انتقاد دارند نسبت به همه چیز، ولی به نظر من این یک رویداد مهمی است که اتفاق افتاده و باید قدر این را بدانیم؛ هم خانواده‌ها و هم مردم و هم دولتمردان و هم هنرمندان و کسانی که به‌طور گسترده کار موسیقی می‌کنند، در این مسابقات شرکت کنند و با این کار بیایند خودشان را محک بزنند. گرچه قضاوت در جشنواره‌ها نسبی است، چون هنر و به‌خصوص موسیقی، یک هنری است انتضایی و به قول ریلکه، شاعر آلمانی که می‌گوید: «موسیقی هنر، که از یک نیروی برتر برمی‌آید و به انسان عارض و وحی می‌شود، عقل انسان عاجز است از قضاوت‌کردن و نقدکردن و دسته‌بندی آن.» به نظر بنده هم درست می‌گوید. کسانی که در مرتبه و پایگاه قضاوت قرار می‌گیرند، مثل ما که داور می‌شویم و کسانی که داوری کرده‌اند، بهتر می‌دانند که قضاوت چقدر سخت است.
– بچه‌های لرستان چگونه بودند؛ به ویژه آن‌هایی که در کمانچه‌نوازی رتبه داشتند؟
یکی از مسائل هم همین است. بچه‌های کمانچه عمدتا این جریان را از طریق یکدیگر اطلاع پیدا کرده‌اند. همگی می‌دانیم این جشنواره واقعا ارزش آن را دارد که از رادیو و تلویزیون خرم‌آباد و در این همه برنامه‌ای که دارد پخش می‌شود، این برنامه و جشنواره را با این همه اعتبار اطلاع‌رسانی کنند، چون استادان برجسته کشور در آن شرکت می‌کنند و انصافا مسئولان ارشاد تهران به این صورت دارند زحمت می‌کشند. خب تلویزیون هم به مدت ۲۰ تا ۳۰ ثانیه خبرش را پخش کند و رادیو و تلوزیون همزمان اطلاع‌رسانی کنند و من امیدوارم همه استان‌ها این کار را بکنند و همه کسانی که در موسیقی اقوام دارند کار می‌کنند، بیایند و خودشان را محک بزنند و این یک افتخاری است برای همگان و به عنوان یادگار باقی می‌ماند. ولی وقتی که خبری نداشته باشند، کسی نمی‌آید و استقبالی هم صورت نمی‌گیرد.
گروه‌های مرحله سنی الف، ب و ج را من داوری کردم که این‌ها راه پیدا کردند به مرحله نهایی. متاسفانه تعداد این‌ها کم بود و بنده تمام سعی‌ام را کردم تا کسی را رد نکنم. من مطمئنم که خیلی‌ها خبر نداشتند. قطعا در هر خانه لرستانی یک کمانچه‌نواز است و خیلی از کمانچه‌نوازان حرفه‌ای شرکت نکردند. یک علت دیگر که این‌ها به‌طور گسترده از لرستان شرکت نکردند، این است که در شأن خودشان نمی‌بینند در یک مسابقاتی که برد و باخت دارد، شرکت کنند و یا این‌که بعضی‌ها می‌ترسند از این‌که مبادا من در مقابل فلان شخص مقام نیاورم و شاید به این دلیل باشد که در مسابقات شرکت نکنند. ولی نظرم این است که بیایند و این موسیقی شهر و کشورمان را به جهانیان معرفی کنند تا همگان بدانند که ما دارای چه قوم اصیل و هنرمندی هستیم.
پایان پیام