لحظه‌ها را آخر پاییز می‌شمارند

لحظه‌ها را آخر پاییز می‌شمارند

پایگاه خبری گلونی، نگار فیض‌آبادی: ۹ماه از سال ۹۵ گذشت و رسیدیم به یک پاییز دیگر. شهرت خزان است که روز‌ها مدام کوتاه بیایند تا برسیم به شبی بلند که یلدا حتی برای یک شام هم که شده، بیشتر پیشمان بماند. یلدا برای بعضی‌ها اما فقط یک شب نیست. شاید تعدادش بیش از انگشتان دو دست و حتی بیش از یک ماه سال باشد. گاهی فکر می‌کنم باید به صداقت تقویم‌ها شک کرد. روزشمار سال می‌گوید شب آخر آذر، شبی ست که آن را به نام «یلدا» زده‌اند. راستی برای پدری که دلخون می‌شود از دیدن قیمت‌های انار، آیا روز و شب‌ها کشدار‌تر می‌شوند یا به یک چشم بر هم زدن می‌گذرند؟ یا وقتی آخر پاییز می‌شود و وقت شمردن اسکناس‌ها (البته اگر چیزی ازشان باقی مانده باشد) زمان زود می‌گذرد یا دیر؟

لحظه‌ها را آخر پاییز می‌شمارند

انگار راست و درست است که می‌گویند «زمان، نسبی است» یعنی یک دقیقه‌ای که ممکن است برای کسی اندازه یک عمر بگذرد شاید برای دیگری اندازه یک «آن» باشد. یک «آن»، یک لحظه، یک دم. دم‌هایی که تا بخواهی بشمریشان مثل‌‌ همان اسکناس‌های آخر ماه، زود ته می‌کشند. البته بی‌انصافی کرده‌ام اگر نگویم لحظه‌هایی در زندگی همه‌مان هست که دوست داریم زمان در‌‌ همان نقطه، متوقف شود. بس که دوست داشتنی‌اند دل وداع با آن ثانیه‌ها را نداریم.

دمتان گرم اگر قدر «دم»‌ها را می‌دانید چون آنقدر سریع می‌گذرند که فرصت بر لب جوی نشستن و گذر عمر نگریستن را هم به آدم نمی‌دهند. مرگ هم که در زدن بلد نیست و سرزده از راه می‌رسد. اما انگار با وجود مرگ، زندگی و فرصت با هم بودن، معنای دیگری پیدا می‌کند. خیلی وقت‌ها زمانی که عزیزی را از دست می‌دهیم دور هم جمع می‌‎شویم. در حالی که مناسبت‌های مختلفی در تقویممان هست که به بهانه آن به هم سر بزنیم. اما مساله گرانی، دور بودن راه و هزار و یک دلیل دیگر، می‌شود بهانه‌ای برای اینکه همدیگر را نبینیم.

 اگر کرختگی پاییز در ما سرایت نکرده باشد و هنوز خوش بین باشیم، می‌شود امیدوار بود به لحظه‌های نابی که به دست خودمان جان می‌گیرند. مثل وقتی که امیدی می‌بخشیم. دلی را شاد می‌کنیم. و یا زمانی که برای بی‌پناهی، تکیه‌گاه می‌شویم. درست مثل وقتی که یک ذوق کودکانه در ما می‌خروشد و از لحظه‌ها لذت می‌بریم و به وجد می‌آییم. بعد انگار دوست داریم زمان، کش بیاید و هر شب، شب یلدا شود. وقت برای با هم بودن، برای خندیدن و زندگی کردن، بیشتر شود. لحظه‌هایی که من مطمئنم اسمشان در هیچ تقویمی ثبت نشده است. مناسبت‌هایی که فقط و فقط به دست خودمان رقم می‌خورند. البته اگر سایه سنگین فضای مجازی بگذارد و آدم‌ها واقعا در «لحظه» حضور داشته باشند. چون خیلی وقت‌ها کنار هم هستیم اما وصف حالمان می‌شود بیت معروف سعدی بزرگ:

هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌ای

من در میان جمع و دلم جای دیگر است

پایان پیام