پایگاه خبری گلونی، نگار فیض‌آبادی: اسفند را به نام “روز درختکاری” زده اند تا بهانه ای باشد برای اینکه ریشه های حیات خودمان را در دل زمین بکاریم. ریشه هایی که اگر بندٍ دلمان باشد اجازه نمی دهیم تیشه به جانشان بیفتد.
به نیمه اسفند که می رسیم کاربران شبکه های اجتماعی و مسئولان، روز درختکاری را به هم تبریک می گویند. بی آنکه واقعا درختی بکارند. همین لحظه است که جمله طلایی امام صادق در ذهنم پر رنگ می شود که «درخت بکارید که هیچ عملی از آن حلال تر و پاکیزه تر نیست.»
کسانی که از خیر تولد یک درخت می گذرند و صرفا به پُست گذاشتن بسنده می کنند یک طرف، افرادی هم که دست به کاشت می شوند هم طرف دیگر.
اما آیا تبریک گفتن و یا صرفا کاشت درخت کافی ست؟ قطعا دومی، بهتر از اولی ست. ولی ای کاش راه سومی هم در پیش گرفته شود و در کنار تبلیغ درختکاری به مردم گفته شود که مسئولیت شما هنوز تمام نشده.
دومینوی تخریب طبیعت
واقعیت این است که در حوزه محیط زیست، همه چیز به هم ربط دارد و تبعات زنجیره ای یک پدیده منفی، گریبان اجزای محیط زیست را محکم و بی امان می گیرد.
معضل پسماند یکی از همان پدیده های نگران کننده ای ست که جدی اش نمی گیریم. فراموش نکنید فقط تبرها قاتل درخت ها نیستند. قتل های خاموشی مثل حجم انبوه زباله ها هستند که جان جنگل ها را بی صدا می گیرند.
معضل پسماند در جنگل های شمالی کشور سبب شده تا همایش های مختلفی با عنوان “چالش ها و راهکارهای حل معضل پسماند” برگزار شود. اما آیا آماری هست که بگوید وضعیت ما در زمینه مدیریت پسماند تا چه اندازه بهبود پیدا کرده است؟
بله، مسئولیت ما پس از کاشت درخت، تازه شروع می شود چون ما ایرانی ها هستیم که سالانه طبق آمار، حدود ۲۰ میلیون تن زباله تولید می کنیم. زباله هایی که بعضی هایشان در خاک دفن می شوند و جنگل ها؛ کارخانه های تولید اکسیژن را تبدیل به گورستان زباله ها می کنند.
تولید بی رویه زباله، بهره برداری ناپایدار از منابع آبی و غیره، همگی باعث می شوند تا دومینوی طبیعت با یک ضربه خراب شود. البته ضربه ای که هرگز ناگهانی وارد نمی شود و روندی مزمن و تدریجی دارد.
قاصدک مسئولان، چه خبر آوردی؟
متخصصان مختلفی بارها تاکید کرده اند که در طول ۵۰ سال اخیر، حدود یک سوم از جنگل هایمان را از دست داده ایم و اگر با همین روند پر شتاب، پیش برویم تا حدودا ۴۰ سال آینده، جنگلی باقی نخواهد ماند که به ما روی سبز، نشان دهد.
اتفاقا مشابه این هشدارها را از زبان مسئولان هم شنیده ایم. در همین اسفند سال ۹۵، معاون عمرانی استاندار کهگیلویه و بویراحمد گفته است:
«بهره برداری ناپایدار از جنگل ها و مراتع این استان زیاد است و باید برنامه ریزی مناسب در راستای حفاظت از این عرصه های ملی، اندیشیده شود.» تا اینجا فقط با یک گزاره خبری روبرو هستیم که مشابه اش را بارها و بارها از مسئولان شنیده ایم. اما از برنامه های حفاظتی چه خبر؟ اینکه باید از منابع طبیعی حفاظت کنیم را همگی می دانیم اما بخش مهمی از چگونگی و اجرایش، دست مدیران است.
آسمان، چشم به راه سبز قامت ها
مدیر کل روابط عمومی سازمان جنگل ها، مهندس نقیلو، نوید کاشت ۱۰ میلیون نهال توسط ادارات کل منابع طبیعی را داده است که امیدوارم مشارکت مردم هم در این کار ارزشمند، چشمگیر باشد و برخی از مدیران دولتی و ذی نفعان هم از کوته فکری شان کوتاه بیایند و با بلندمرتبه سازی های بی وقفه، قامت درختان را خم نکنند. چرا که نبود درختان با هیچ چیز دیگری جبران نمی شود.
کافی ست خودمان را در انحصار ساختمان ها تصور کنیم. عجب تصویر هراس انگیزی ست، انسان در قفس آهن و بتن و…
لازم است تا مدیریت شهری هم شعار “آسمان آبی، زمین پاک” را با کاشت و نگهداری از درختان شهری، عملی کند و فراموش نکند آسمان بدون درختان سبز قامت، هرگز آبی نخواهد بود. قطع درختان سرنوشت غم انگیزی را برای خود ما هم رقم می زند. دقیقا زمانی که در نبود درختان، ریه هایمان به جای اکسیژن، مخزن دودها شود. تصور همین اتفاق باعث می شود تا از مهدی اخوان ثالث نقل کنم و بنویسم:
«ابرهای همه عالم، شب و روز در دلم می گریند.»
پایان پیام