در ایران همواره سایه سنگین صنعت و اشتغال بهانه خوبی برای نادیده گرفتن مسائل زیستمحیطی از سوی برخی مسئولان و افراد بوده است تا در زمین بازی، معادلات همیشه به نفع معدنکاران و صاحبان صنعت رقم بخورد.
به گزارش پایگاه خبری گلونی، اسدالله قربانزاده فعال محیط زیست در روزنامه سبزینه نوشت: نگرشی گذرا بر وضعیت محیط زیست جهان در دو دهه گذشته نشان میدهد که نه فقط آثار مخرب انسانی بر محیط زیست کاهش نیافته، بلکه مسائل بغرنج جدیدی همچون آلودگیهای دامنهدار جوی، کاهش تنوع زیستی، پارگی لایه ازن، افزایش سطح آب اقیانوسها و آثار مختلف و متعدد آنها گریبانگیر زندگیهای روزمره شده است. این در حالی است که بیتفاوتیها به محیط زیست با سرعت چشمگیر روز به روز تهدید بیشتری برای سلامت انسانها و حیات وحش به حساب میآید.
ارزیابی آثار زیستمحیطی پروژههای معدنی، موضوع جدیدی نیست که بتوان در این نوشتار مختصر در باب آن سخن راند. در ایران همواره سایه سنگین صنعت و اشتغال بهانه خوبی برای نادیده گرفتن مسائل زیستمحیطی از سوی برخی مسئولان و افراد بوده است تا در زمین بازی، معادلات همیشه به نفع معدنکاران و صاحبان صنعت رقم بخورد. نمونه بارز و روشن آن در ماههای اخیر تخصیص۱۳ هزار هکتار از منطقه حفاظت شده انگوران ماهنشان است؛ موضوعی که هرچند انتقاد حفاظت محیط زیست این استان و دوستداران محیط زیست را در پی داشت؛ اما ورود تجهیزات و ماشینآلات برای اکتشاف و استخراج مهر تأییدی بر تخریب این منطقه حفاظت شده است. این منطقه پناهگاه حیات وحش و گونههای نادر جانوری است که برای فرار از دام انقراض، شکارچیان و نبود تغذیه مناسب در طول سالهای طولانی، به آن پناه آوردهاند، ولی حالا با واگذاری بخشی از منطقه به معدنکاران برای کشف و استخراج مواد معدنی چارهای جز تسلیمشدن ندارند.
از سوی دیگر به هر نقطه این منطقه که پا بگذارید، خالی از کانیهای معدنی نیست و همچنان این نگرانی وجود دارد که تداوم واگذاری اراضی به معدنکاران در این منطقه به عنوان یک رویه ادامه پیدا کند و زیستگاه گونههایی همچون قوچ و میش، کل و بز، خوک، خرس، سیاهگوش، گرگ، روباه، شغال و خرگوش و پرندگان آبزی بومی این منطقه شامل آنقوت، تنجه و چنگر و بعضی از مرغابیها، لکلکهای سیاه، فلامینگو، قو، درنا و پلیکان برای همیشه به خطر بیفتد. از دیگر ظرفیتهای نادر منطقه حفاظت شده انگوران پوشش گیاهی در سه گروه بوتهها و درختچهها، فوربها و پهن برگها، گندمیان و شبهگندمیان است که بیتوجهی به این مسأله هم تخریب، فرسایس خاک و بروز برخی پدیدههای طبیعی را در پی خواهد داشت.
با این حال برداشتهای مختلف از قانون به بهای رسیدن به توسعه و رونق کسب و کار و توجه به مسائل زیستمحیطی دو مسأله اساسی است که هنوز به یک باور اساسی برای مسئولان و دستاندرکاران تبدیل نشده است. این در شرایطی است که موضوع حفظ و صیانت از محیط زیست جزو الزامات بسیار مهم در رسیدن به اهداف توسعه پایدار است و پشت کردن به حیات گونههای نادر جانوری و گیاهی در منطقهای همچون انگوران، تاوان سختی برای تکتک ما انسانها خواهد داشت. بی شک ایجاد توازن بین توسعه صنعت و حفظ محیطزیست در چنین مناطق حساسی بسیار حائز اهمیت است و نباید از دید قانونگذاران و مسئولان این دو حوزه پنهان باقی بماند.
پایان پیام
