ما همانیم که بودیم

پایگاه خبری گلونی، آرشین ساکی: در خانه نشسته‌ام و با هر صدا تکانی می‌خورم. تکان خوردن من و اینکه این صداها چه اعصابی از من خرد کرده به کنار راستش بیشتر از این‌ها مبهوت مانده‌ام. از آن‌همه کمپین و درخواست و تبلیغ و… برای برگزاری چهارشنبه‌سوری آرام و این وضعیت. تا حوالی عصر قبل تاریک شدن هوا راستش با خودم فکر می‌کردم دم ما مردم گرم که امسال حرکتی کردیم بزرگ و آن‌طور که خواسته بودیم چهارشنبه سوری را در حد معمول و سرگرم کننده آن برگزار کردیم.

اما گویا عزیزان فقط منتظر تاریک شدن هوا بودند. چقدر ما انسان‌های فراموشکاری هستیم. مگر چند ماه از حادثه پلاسکو و عزای آتش‌نشانان گذشته؟ مگر چقدر داغشان سرد شده که ما باز هم امشب باری روی دوششان گذاشتیم. حتما باید چند نفر ناقص شوند و به عده‌ای خسارت وارد شود که چهارشنبه‌سوری‌مان مبارک شود؟ چطور وقتی حرف از تعویض عکس‌های پروفایل می‌شود همه در عرض چند ساعت عکس‌هایشان می‌شود آتشنشان و گل و خاک و انفجار و این داستان‌ها. طوری که لیست مخاطبان را که نگاه می‌کنی از ابتدا تا به انتها یک تصویر است.

یعنی فقط ما در همین حد می‌توانیم قدم برداریم؟ در حد نمایش در دنیای مجازی؟ اگر واقعا همه از این شلوغی‌ها و این خطرات بی‌زارند پس این صدای چیست که از سرشب آرامش را از خانه‌ها گرفته است؟ نکند این هم یک توطه است و کسان دیگری آمده‌اند در مملکت ما و از این کارهای خطرناک می‌کنند؟
نه عزیزان. بهتر است نقاب‌ها را از چهره‌ها برداریم و حداقل با خودمان روراست باشیم. هزار کمپین هم که راه بیفتد، هزار بیلبورد را هم در سطح شهر به تصاویر مادربزرگ و شهر موش‌ها اختصاص دهند ما همان‌هایی هستیم که قبلا بودیم. هنوز هم شب چهارشنبه‌سوری زندگی را بر خود و دیگران حرام می‌کنیم. هنوز هم صدای آژیر آمبولانس و آتش‌نشانی در خیابان‌های شهر می‌پیچد. همه ما خودمان را به خوابی عمیق و طولانی زده‌ایم که جز خودمان هیچ‌کس توان بیدار کردن‌مان را ندارد. حالا هی هشتگ بسازیم و زیر پست‌هایمان یکدیگر را به اصلاح خود دعوت کنیم.

پایان پیام