چهارشنبه‌سوری و چهارشنبه آخر سال
پایگاه خبری گلونی، محمد پورخداداد: بعضی از جشن‌ها و آیین‌های ملی چنان در جان ما نشسته‌اند که بیرون نمی‌توان کرد حتا به روزگاران. آیین‌هایی که از هزاران سال پیش به همین صورت و یا با اندکی تفاوت برگزار می‌شده است و اکنون نیز ایرانیان با زنده نگه‌داشتن و به‌جا آوردن آنها ملیت و ایرانیت خود را از نابودی نجات می‌دهند.
اما هستند نیروهایی که به‌عمد و یا از روی نادانی، سعی در کمرنگ کردن و گاه نابودی این رسم‌های کهن دارند.
نمونه دم دستی آن، چهارشنبه‌سوری است که تا چند سال پیش به روش قدیم خود یعنی با روشن‌کردن آتش و برپاکردن جشن‌های کوچک خیابانی این شب را به‌سر می‌کردند و به استقبال نوروز می‌رفتند. ولی حساسیت‌های بی‌مورد و جلوگیری‌ها و همچنین رو آوردن جوانان به مواد منفجره، موجب شد این شب به کابوسی برای همه مبدل شود.
واقعیتی وجود دارد که انسان از آنچه بازداشته شده است میل بیشتری پیدا می‌کند. همین نکته باعث شده است باوجود اینکه همه از خطرهای این نوع شادی با مواد محترقه باخبر هستند ولی مشخص است درمیان جوانان نوعی سرکشی پنهان از وضعیت برخورد نیروهای رسمی با این جشن وجود دارد. در این سال‌ها هرچقدر سخت‌گیری‌ها بیشتر شد، اندازه و صدای نارنجک‌های دستی هم زیادتر شد.
باید پذیرفت که راه مقابله با خطرهای این شب، از بین‌بردن و کمرنگ‌کردن آن نیست، بلکه به رسمیت شمردن و حتی مشارکت نیروهای رسمی در این جشن می‌تواند برای همیشه پرونده آتش‌سوزی‌ها و از بین رفتن جان انسان‌ها را ببندد. اگر به‌طور مثال شهرداری‌های هر شهری در مکان‌های مرکزی محلات و حتی دریک نقطه از شهرها این جشن را در حضور خانواده‌ها برپا کنند، دیگر این حرکات رادیکالی در شادی را نخواهیم دید. این روش، نظریه جدید و یا کشف شگفت‌انگیزی نیست و در همه دنیا به همین سبک جشن‌های ملی خود را برگزار می‌کنند تا از خطرها و پیامدهای ناگوار رهاکردن جوانان به حال خود جلوگیری شود.
اما وقتی صداوسیمای ملی از به‌کاربردن نام چهارشنبه‌سوری ابا دارد و به آن چهارشنبه آخر سال می‌گوید و یا سیزده‌به‌در را روز طبیعت می‌نامند و سعی در نابودی این نام‌های کهن دارند، تمام این ایده‌ها دور از دسترس و حتا یک آرزو است.
پایان پیام
کد خبر : 37722 ساعت خبر : 5:53 ب.ظ