برنده‌ها عمل می‌کنند، بازنده‌ها شعار می‌دهند

پایگاه خبری گلونی، نگار فیض‌آبادی (کارشناس ارشد روانشناسی بالینی): بعضی‌ها معتقدند انسان‌ها یا برنده‌اند یا بازنده. اینکه دسته سومی هست یا نه را به اندیشه و تحلیل خودتان می‌سپارم. اما می‌دانم یکی از ویژگی‌های برنده‌ها این است که این مثل معروف را خوب درک کرده‌اند: «آنچه می‌دانی را نگو، آنچه می‌توانی را انجام بده»

برنده‌ها در قید و بند جار زدن نیستند. آنها یا شاهراه را پیدا کرده اند و یا در جستجویش هستند. شاهراهی که آنها را از سخنران بودن صرف، نجات می دهند. کسانی که ترجیح می دهند عمل کنند تا صرفا شعار بدهند.

قرار نیست همگی‌مان کتاب‌های قطور و دیرفهم بخوانیم. گاهی رمز و راز دنیا را می‌توان در چند جمله پیدا کرد. مثل جملات کانت، فیلسوف برجسته آلمانی، که برای فضائل اخلاقی، چهارسطح را در نظر می‌گیرد:

سطح اول: تکالیف انسان نسبت به خودش (اخلاق در ساحت فردی)

سطح دوم: تکالیف انسان نسبت به دیگران (اخلاق در ساحت اجتماعی)

سطح سوم: تکالیف انسان نسبت به خدا (اخلاق در ساحت دینی)

سطح چهارم: تکالیف انسان نسبت به طبیعت (اخلاق در ساحت زیستی)

بدون شک، هیچ سطحی، بر سطح دیگر برتری ندارد. بزرگان علوم مختلف و فلسفه بنیادین و عصر جدید، بر اصل “تعادل” تاکید می‌کنند.
پرسش اصلی و اساسی این است که من و شما چقدر توانستیم نسبت به خودمان، دیگران، خدا و محیط زیست‌مان، مسئولانه رفتار کنیم؟
تعادل برقرار کردن بین این سطوح، یک شبه میسر نمی‌شود. گویا گنجی ست که برای رسیدن به آن بهتر است زمان، انرژی و هزینه صرف کنیم.

خانواده، مدرسه و اجتماع، فضاهایی هستند که شخصیت ما تحت تاثیر آنها شکل می‌گیرد. چه بخواهیم، چه نخواهیم بزرگ می‌شویم. چشم باز می‌کنیم می‌بینیم دهه‌های زندگی‌مان مثل سریع‌ترین دونده‌ها، از جلوی چشم‌مان عبور کرده و رفته است. برنده و هنرمند کسی ست که تلاش کند “خودش” معمار هویت خودش باشد. کسی که با خودش به صلح رسیده باشد، سرش گرم آزار دیگران نباشد، به دستورات آیینی که به آن معتقد است پایبند باشد، چطور می‌تواند نسبت به محیط زیست‌اش بی تفاوت و یا آزاررسان باشد؟

شوربختانه ما به یک سطح، محکم می‌چسبیم و سطوح دیگر را نادیده می‌گیریم. حساب همان افراط و تفریط است و یا از یک طرف بام افتادن…
۱۸ فروردین، از سوی سازمان جهانی بهداشت، با عنوان “روز جهانی بهداشت” نامگذاری شده است. سلامت و بهداشت، به معنی بیمار نبودن نیست. بلکه کسی از نظر روانشناختی، سالم است که بتواند با خودش، مردم، جهان (معنویات و طبیعت)، سازگارانه برخورد کند.

این روز، روز مبارکی ست تا کمی تامل کنیم. برای خودشناسی وقت بگذاریم و صادقانه از خودمان بپرسیم چقدر توانسیم بین سطوحی که نام بردم، تعادل برقرار کنیم.
پایان پیام