بیکارانی برای تمام فصول
پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: بر اساس اطلاعات به دست آمده از منابع رسمی در وزارت کار: «یک میلیون و ۸۰۰ هزار نفر از جمعیت ۳ میلیون و ۲۰۳ هزار نفری بیکار کشور از فارغ التحصیلان دانشگاهی هستند.»
بیکارانی برای تمام فصول
یاد بچگی‌هایمان می‌افتم. فراوانی مشاغل و دامنه آرزوهایمان. برایمان کار نشد نداشت. می‌توانسیتم خلبان شویم یا دکتر یا یک فضانورد یا یک پلیس که آدم بدها را دستگیر می‌کند. بزرگ‌تر که شدیم حواس‌مان به الگوهای دیگری جمع شد، استعدادهایمان، محدودیت در جذب زنان در برخی حرفه‌ها و از همه مهم‌تر چشم‌وهم‌چشمی‌مان با فامیل. ما ته‌مانده همان نسلی هستیم که دختر خاله‌های باهوش و پسر عمه‌های نابغه داشتند.
بعد از ما پدرها و مادرها تربیت بچه‌های کوچک‌تر را تغییر دادند. آنها از هیچ پسر خاله و دختر دایی خورهٔ درسی نمی‌ترسیدند. حواسشان به بازار و نیازهای جامعه جمع‌تر بود و پدر و مادرها هم مجبورشان نمی‌کردند که برای شأن اجتماعی سراغ یک رشته بروند. بازار پر از پزشکان بیکار و مهندس‌های تعدیل شده و وکلایی بدون دفاتر حقوقی بود. حالا دیگر عنوان پزشک و مهندس کسی را راضی نمی‌کرد، همه می‌توانستند اینکاره باشند اگر جیبشان پر پول بود. بچه‌ها هم یاد گرفتند که توپ را بیاندازند به زمین بزرگترها. با این مقدمه که ۵۰ میلیون بدهید تا دکتر شوم. بعد تب دکترها و مهندس‌های تازه‌کار هم بالا گرفت. آنها از ما مدعی‌تر بودند چون هزینه‌هایی که ما برای کل عمر هم صرف نکرده‌بودیم در طول تحصیلشان از جیب داده‌بودند. برای همین تن به هر کاری نمی‌دادند.
در دوران اول بیکاری، نسل سومی‌ها رشته‌هایشان را تغییر دادند آنها روی کاغذ پزشک و در عمل یک طنزنویس بودند و یا اینکه یک مهندس در لباس یک خواننده پاپ. آنها از این موازی‌کاری نترسیدند و خودشان را یک حرفهٔ دیگر ثابت کردند. قانون آنها به مرور زمان به دهه هفتادی‌ها هم تعمیم پیدا کرد. آنها با جسارت خود تبصره‌ها و تک‌ماده‌های جدیدی برای رفع بیکاری وضع کردند، از شغل پاره وقت حین تحصیل تا تکیه بر جیب بابا و پرنسس پدر شدن. این یک میلیون و هشتصد هزار نفر به‌نظر می‌رسد قوانین سخت‌گیرانه‌تری دارند آنها می‌خواهند با آرامش با یک قرار داد رسمی با حقوق مکفی و در نظر داشتن شاخص تورم کار کنند. آنها درس خوانده‌اند و حالا توقع دارند جذب رشته خودشان بشوند، شاید اگر ملاحظات کمتری داشته‌باشند یا پی یک مهارت صنعتی و یا فرهنگی و هنری را بگیرند می‌توانند از شش ماه بعد شروع به‌کار کنند، اما آنها به‌سادگی قافله را نمی‌بازند و قرار نیست بی‌خیال این عنوان بیکار هم شوند لااقل تا زمانی که توقعاتشان برطرف بشود.
عضو اینستاگرام گلونی شوید و اخبار روز ایران و جهان را دنبال کنید.
پایان پیام
