به گزارش پایگاه خبری گلونی، معاون وزیر راه و شهرسازی گفت: «مهاجرت از حالت روستا به شهرها به حالت جابه‌جایی درون شهری و ایجاد پدیده حاشیه‌نشینی تغییر کرده است.»
این تغییر در الگوی مهاجرت نشان می‌دهد که از توزیع امکانات در مراکز مهم شهری ناراضی هستیم و برای به‌دست آوردن حداقل امکانات زندگی در حال تجربه کردن حاشیه‌نشینی هستیم. مهاجرت داخلی و شتاب شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه برابر ۶۰ درصد و در کشورهای توسعه یافته ۸ درصد در دوره ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۰ است. به این آمار روند شهرنشینی‌های غیراصولی و ایجاد شهرهای تازه در حریم شهرهای بزرگ را در چند سال اخیر هم اضافه کنید. شهرهایی که غالباً زیرساخت‌های شهری در آنها به‌صورت منصفانه رعایت نشده و از ساده‌ترین امکانات شهری مثل بانک و بیمارستان هم باز مانده‌اند.
با این الگوی عجیب‌وغریب معلوم است که برای کش آمدن شهرها هیچ حدومرزی قائل نمی‌شویم. ترافیک‌های کور، مشکل وجود کارخانه‌های آلاینده در اطراف این شهرک‌ها و معضل پسماندهای زباله باعث می‌شود این شهرها را فقط روی کاغذ، شهر بدانیم. گرایش به این شهرها زنگ‌خطر بزرگ‌تری را به‌صدا درمی‌آورد و آن اینکه توزیع نا متقارن امکانات شهرهای بزرگ مردم را کلافه کرده است؛ آنها به‌دنبال راهی برای وصل شدن به این شبکه پرشتاب شهری هستند. به تنها چیزی هم که فکر نمی‌کنیم ساعت‌های هدر رفته در ترافیک‌های بی‌حوصله و خستگی‌های تمام نشدنی‌مان است. این حاشیه‌نشینی‌ها باعث ایجاد مشاغل کاذب هم می‌شود، در هر حال برای کسانی که پروژه ورود به شهرهای بزرگشان به‌دلیل کمبود امکانات مالی ناتمام مانده، حاشیه‌نشینی انتخاب بهتری است.
رساندن خدمات شهری به این بخش از شهرها همیشه مشکل اساسی در بدنه دولت‌هاست. پراکندگی و عدم تقارن خدمات فرهنگی و تفریحی و ورزشی را هم باید به آنها اضافه کنیم. مشکلات اقتصادی همواره همراه این حاشیه‌نشین‌ها خواهد بود، آنها برای یک شروع پر قدرت خودشان را آماده کرده‌اند اما سروکله زدن با زیرساخت‌های معیوب این شهرک‌ها همه توانشان را از میان برده. از شغل‌های پررنق در این شهرک‌ها خبری نیست. آنها هنوز برای رسیدن به آب و برق و گاز هنوز درگیر کاغذبازی‌های اداری‌اند و با این همه خستگی، فرصتی برای زندگی کردن باقی نمی‌ماند.
پایان پیام
