نوموفوبیا داستان دنباله‌دار عصر جدید

پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: قبلاً تصور می‌شد که دلیل اصلی «نوموفوبیا» ترس از همراه نداشتن گوشی تلفن همراه، نگرانی نسبت به تماس‌های مهمی است که شخص از دست می‌دهد، برای برخی این دستگاه بخشی از هویتشان است.

محققان اکنون به این نتیجه رسیده‌اند که عامل دیگری نیز وجود دارد که هیچ ارتباطی به دریافت یا برقراری تماس‌های واقعی ندارد. درمان نوموفوبیا مانند درمان همه اعتیادهای سخت کار پیچیده‌ای است اما نکته عجیب در آن فراگیری آن است. اینکه هر یک ما به‌نوعی کسی را با مشخصات ظاهری این افراد در اطراف خود دیده‌ایم حتی ممکن است خودمان یکی از افرادی باشیم که با این فوبیای مدرن دست و پنجه نرم می‌کنیم.

شاید نقض شدن حریم خصوصی هم یکی از دلایل ابتلا به این فوبیا باشد و در عصر جدید به این حریم‌های خصوصی مدرن هیچ اعتباری نیست مخصوصاً وقتی ۲۰۰ کیلو یعنی معادل دویست هزار نفر را دوربر خودمان در دنیا مجازی داریم و بیشتر از بقیه از حریم خصوصی حرف می‌زنیم یعنی هنوز هم نمی‌دانیم با خودمان چند چندیم. ما نه طاقت استفاده نکردن از تکنولوژی جدید را داریم نه جرئت کنار گذاشتن فالوئرهایمان را. دلمان می‌خواهد همه فعالیت‌هایمان توسط آنها رصد شود. ما توجه آنها را می‌خواهیم و این توجه را از گوشی تلفن همراه خود به‌دست می‌آوریم برای همین کنار گذاشتن آن ترسی معادل طرد از اجتماع برایمان به همراه می‌آورد. البته به موازات اینکه آدم مجازی‌تری می‌شویم از دوستی‌های حقیقی بیشتر فاصله می‌گیریم.

تبریک‌ها و تسلیت‌هایمان مجازی می‌شود و از شنیدن صدای واقعی آدم‌ها پشت بوق‌های کشدار طفره می‌رویم. دنیای مجازی اولویت‌های ذهنی‌مان را تغییر می‌دهد. ما همه داشته‌های حقیقی‌مان را به صورت مجازی با آدم‌های ناشناس به اشتراک می‌گذاریم و ترس از تأیید نشدن توسط این غریبه‌ها ما را می‌ترساند و باعث می‌شود اضطراب عجیبی را تجربه کنیم. دنیای مجازی و با همه آرایه‌هایش همه هویت حقیقی‌مان را در خودش حل می‌کند. دوستی‌های مجازی را پیوندهای تمام نشدنی می‌دانیم کافی‌ست که با حجم تمام‌شده اینترنت روبرو شویم، تازه می‌بینیم که تا مدت‌ها درگیر چه سوءتفاهم بزرگی بودیم. برای دور زدن این فوبیای عجیب باید به خودمان، به ذهنمان و به دغدغه‌هایش فرصت بدهیم تا ارتباط با دنیای حقیقی را از دست ندهد شاید بدین‌وسیله ترس از طرد شدگی اجتماعی در خودمان به نوعی حل‌وفصل کنیم.

پایان پیام