روزانه ۶ میلیون ساعت وقت تهرانی‌ها تلف می‌شود

به گزارش پایگاه خبری گلونی، گاهی خبرهایی دست‌به‌دست می‌شوند که نمی‌توان به آنها اعتماد کرد. مثل این تیتر «تهران، ششمین شهر پراسترس جهان» که نه می‌توان آن را کاملاً باور کرد و نه منکرش شد. تعیین جایگاه تهران از منظرهای مختلف در میان شهرهای گوناگون دنیا، نیازمند تحقیقات گسترده قابل‌اطمینان است. باوجود فضای مجازی، خبری نیست که از زیردستمان رد نشود. البته آنچه می‌خوانیم گوشه کوچکی ست از اخبار تلخ و گزنده شهر تهران. نخواندن خبرها ما را از واقعیت‌ها بی‌خبر می‌کند اما آوار خبرها و پیگیری مداوم آنها می‌تواند کام ما را تلخ کند. نگرانی از اینکه نکند این شهر امن نباشد؟ این بار قرار است تهران چه خوابی برایمان ببیند؟ و هزار و یک نکند و شک و دل‌نگرانی دیگر که بار استرسمان را بیشتر می‌کند. تازه خبرها عمق فاجعه را نشانمان نمی‌دهند. اما یک یادآور ماهرند تا فراموش نکنیم تهران، شهر سفید و آراسته به امنیت و صلح نیست.

ترافیک تمام‌نشدنی تهران، خواب شیرین را از چشم‌ها می‌گیرد و به‌جایش چشم‌انتظاری برای رسیدن به مقصد را به ما هدیه می‌دهد. وقت‌های تلف‌شده تهرانی‌ها در ترافیک، به روزانه ۶ میلیون ساعت می‌رسد. کودکان و نوجوانان تهرانی، برای شروع سال تحصیلی باید در صدای ممتد بوق‌ها و آلودگی هوا راهی مدرسه شوند. تکدی گری در تهران، بازار پررونقی دارد و هنوز چاره درمان‌بخشی برایش پیدا نشده. حمل‌ونقل عمومی با مشکلات فراوانش نتوانسته به آرامش مردم کمک کند. تهران، شهر ساختمان‌های بلند است و آلودگی‌های بصری و صوتی. قرار بوده امکانات با خودش آسایش بیاورد اما آسودگی و آرامش، رویای تهرانی‌هاست. همین استرسی که در تهران به رایگان به دست همه ما می‌رسد، برایمان گران تمام خواهد شد.

نمی‌شود همه این مشکلات که فقط گوشه‌ای از معضلات کلان‌شهر تهران هستند وجود داشته باشد و ما استرس کمی را تجربه کنیم. پایتخت، مزیم نشده به مدارای اجتماعی. تحمل‌ها پایین آمده و آمپر خشم آدم‌ها زودتر بالا می‌رود. زودتر عصبانی می‌شویم و یا خشم و غم را در خودمان می‌ریزیم. کافی ست نگاهی به برنامه و حال یک هفته‌مان بیاندازیم. انبوهی از خستگی‌ها، کارهای نیمه و شانه‌هایی خسته که بخشی از آنها به زندگی در تهران برمی‌گردد، ارمغانی ست که پایتخت به ما هدیه می‌دهد. هدیه‌هایی که نه بلدیم پس بزنیمشان و نه دلمان می‌آید به استقبالش نرویم.

ما در مقابل این شرایط نیاز داریم راه‌های انطباق در شهری پراسترس را یاد بگیریم. اینکه چطور تحملمان را بالاتر ببریم. دیرتر و منطقی‌تر عصبانی شویم. توانمندی مدیریت هیجان‌ها، مهارتی ست که صداوسیما و آموزش‌وپرورش باید برای آموزش آن به اقشار مختلف جامعه، اقدام کنند تا استرس‌ها کمتر ما را دچار بیماری و پیری کند.

پایان پیام