سرزمین عادت‌ها

پایگاه خبری گلونی، مهرداد حسین‌زاده: بعد از بازی ایران و کره جنوبی در مقدماتی جام‌جهانی، توئیتر رسمی جام جهانی به این بازی واکنش نشان داد. آن‌ها از اینکه ایران ۱۰۶۳ دقیقه در این رقابت‌ها گل نخورده حیرت کرده‌اند. البته به طور یقین کل مردم ایران از این نتایج خوشحال هستند و لذت می‌برند؛ اما حیرت؟ نه.

ما ایرانی‌ها به‌راحتی حیرت‌زده نمی‌شویم. با مرور اتفاقات همین چند وقت اخیر، نتیجه می‌گیریم که ما در برابر حیرت ایزوله هستیم. انگار واکسن حیرت زدیم.

ساختمان قدیمی و معروف شهرمان آتش می‌گیرد و در حال نابودی است. نه‌تنها حیرت نکردیم، جانمان راهم برنداشتیم و فرار نکردیم. بلکه ایستادیم و از سوختنش فیلم گرفتیم و خندان با ساختمان گُر گرفته عکس دسته‌جمعی انداختیم. فرو ریخت اما بازهم حیرت نکردیم. در عوض رفتیم و با بقایایش سلفی انداختیم. تا از قافله‌ی من و فاجعه همین الان یهویی جا نمانیم.

دریاچه‌هایی که تا همین چند وقت پیش پر از آب بودند الان خشک شدند. آن‌هم در مناطقی سرسبز و بهشت ایران. ما عکسشان را به اشتراک گذاشتیم. در مدحشان مرثیه سرودیم. خاطراتمان را از آنجا نوشتیم. مقصرش را پیدا کردیم. در دادگاه مجازی محکومش کردیم. ولی حیرت نکردیم. چون قبلش با چشمان خودمان خشک شدن بزرگ‌ترین دریاچه‌ی نمکی دنیا را دیده‌ایم. یکی‌یکی فاتحه‌ی تمام تالاب‌هایمان را خوانده‌ایم.

قطارها به هم خوردند. هم‌وطنانمان مثل آب خوردن پرپر شدند. حیرتی ولی در کار نبود. ما متخصصان مرگ با وسایل نقلیه هستیم. قطار و هواپیما و اتومبیل شخصی فرقی ندارد. ما سوار می‌شویم، می‌میریم، چند روزی در صدر اخباریم و بعد تمام. تا حادثه‌ی بعدی فراموش می‌شویم. نه‌تنها کسی حیرت نمی‌کند حتی کسی تقصیر ندارد و معذرت‌خواهی هم در کار نیست.

بعضی کشورها سرزمین فرصت‌ها نامیده شدند و بد نیست ماهم اسم سرزمینمان را بگذاریم «سرزمین عادت‌ها» تکرار حوادث آن‌ها را برای ما روتین کردند. ما حیرت نمی‌کنیم چون «عادت به فجایع» برایمان عادت شده است.

پایان پیام