پایگاه خبری گلونی، آرشین ساکی: هنگام وقوع بلایای طبیعی مثل زلزله ستاد مدیریت بحران وظیفه سنگین و خطیری به عهده دارد. اما چه خوب می‌شد اگر یک ستاد مدیریت بحران هم به طور همزمان برای مدیریت بحران در فضای مجازی ایجاد می‌شد و بحران جوگیری را مدیریت می‌کرد. اگر به شبکه های اجتماعی سر بزنید فضای آن پر است از پروفایل‌های سیاه شده و عرض تسلیت‌ها در قطع و شکل های مختلف. چرا؟ چون الان بهترین زمان همراه شدن است. هم مسیر شدن با رودخانه حرف‌ها و خبرهای زرد و شایعه‌های بی‌اساس. واقعا که ما از حوادث تنها همین حاشیه هایش را دنبال می‌کنیم.
اگر آمار بگیرند درصد بالایی از کاربران فضای مجازی در صفحه‌های خود اظهار ناراحتی از وقوع این ضایعه داشته‌اند. اما چند درصد از همین آدم‌ها برای کمک به آسیب دیدگان قدمی برداشته‌اند؟ چند کار درست و حسابی انجام شده است؟ حرف و شعر و تصاویر دردناک را همه می‌شناسند. نمی‌گویم اظهار همدردی کار بدی است اما واقعا بنشینید و کلاهتان را قاضی کنید، این پروفایل‌های سیاه تلگرامی، این پوسترهای ایران تسلیت، این آه و ناله‌های در بوق و کرنا شده چه دردی از زلزله‌زدگان دوا خواهد کرد؟ بله ما انسان‌ها به حمایت روانی یکدیگر احتیاج داریم. به هیچ عنوان منکر این قضیه نمی‌شوم اما قطعا کسی که آوار سرش خراب شده و به کمک احتیاج دارد توانایی کنترل کردن پیج اینستاگرامش را ندارد تا ببیند که ما با او همدردی کرده‌ایم. این را هم بگویم که با رفتن به محل حادثه و شلوغ کردن آن‌جا هم دردی دوا نمی‌شود. تنها راه کمک کردن تشکیل کمپین‌ها با مدیریت مردم و جمع آوری کمک‌های نقدی و خوراکی‌های مورد استفاده است. این مردمی را به این دلیل گفتم چون خیلی‌ها برای کمک کردن اعتمادشان را از دست داده‌اند. ولی نمی‌شود با این بهانه بی‌تفاوت از کنار حادثه بگذریم. بین خودتان گروه‌های کوچک تشکیل دهید، مبالغی را جمع آوری کنید و به دست مصیبت‌زدگان برسانید. با این کار هم خیال‌تان راحت است و هم دلتان آرام.
بد نیست به این موضوع هم فکر کنید. اگر شما روزی زیر آوار بمانید و جمعی هم از نزدیکان‌تان را از دست بدهید ترجیح می‌دهید برایتان کارت همدردی بفرستند یا این‌که دستتان را بگیرند؟
پایان پیام
