کودک ۱۰ سالهای که یه نابغه طراحی صنعتیه. از طرف دانشگاه‌های مطرح دنیا دعوت شده تا به‌عنوان استاد به دانشجویان آموزش بده.
پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: کاش حسین عطایی سلبریتی‌مون می‌شد، همون _نمی‌دونم بگم کودک_ نوجوان یا چی_ همون کودک ۱۰ سالهای که یه نابغه طراحی صنعتیه. از طرف دانشگاه‌های مطرح دنیا دعوت شده تا به‌عنوان استاد به دانشجویان آموزش بده. البته حکم مشاور دکتر نوبخت در سازمان برنامه و بودجه رو هم تو رزومه پرو پیمونش داره.
از صبح درگیر این فیلم هستم، یاد مادرم و پدرم و همه پدر و مادرهای ایرانی افتادم، همه اونهایی که ببین یاد بگیر رو تو همه سالهای بچگی و بزرگسالی تو مواجهه با آدم‌های موفق چماق کردن سرمون. انگار همه اون ببین نصف توئه‌های قبل از این سوءتفاهم بود. دلم از اینکه نمی‌تونیم فضای بیشتری به نابغه‌هامون بدیم گرفته تا دیده بشن. به‌جاش بچه‌هایی که فیت می‌دن با خواننده‌ها رو داریم، بچه‌هایی که مدل هستن و پدر و مادرهاشون رخت و لباس‌هاشون رو گرفتن تبلیغ تو صفحه‌های این بچه‌های زیر ۱۰ سال تأمین می‌کنن.
شنیدن این حجم از دانایی از زبون یه بچه آدم رو ویرون می‌کنه. دلت می‌خواد یه‌جاهایی از زندگیت رو شیفت دیلیت کنی و دوباره بسازی. به جلو که نگاه می‌کنی می‌بینی فرصتت کمه، واسه همین جرئت نمی‌کنی که تغییر کنی. حسین می‌تونه تبدیل به یه نماد بشه تو کشور، نمادی برای تغییر الگوهای پوسیده برای اینکه همه اونهایی که کرسی‌های اشتباهی آموزش رو سال‌هاست که اشغال کردن برای یک‌بار هم یه نقشه راهبردی داشته‌باشن. می‌تونه نمادی برای رفتار اجتماعی ما با نخبه‌هامون باشه. راحت ازشون دل نکنیم چون اونها همه تلاششون رو می‌کنن که مال ما باقی بمونن نذاریم از دست‌هامون لیز بخورن.
اونقدر درگیر این همه عنوان شدم که حتی اینکه فراوانی ابر استعدادها خیلی نیست هم آرومم نمی‌کنه، همه ما می‌تونیم بخشی از هویت اجتماعی و علمی و فرهنگی اون رو داشته‌باشیم، حتا اگر آی‌کیومون بهمون اجازه نده می‌تونیم با تلاش کوشش و ده‌ها سال بعد کسبش کنیم، به‌جای اینکه فرصت رسیدن میوه دانایی و علم‌مون رو دیگران هدر ندن، همه اونهایی که صندلی‌های قدیمی‌شون رو هر روز رنگ می‌کنن و شعارهای جوونگرایانه می‌دن می‌تونن به خودشون یه فرصت تازه بدن، فرصت دیدن این استعدادها، مثل کاری که مشاور رئیس‌جمهور انجامش داد.
پایان پیام