بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

پایگاه خبری گلونی، بیتا اسماعیلی: در طول تاریخ کشورمان همیشه رسم بر این بوده که کارهای بد و اشتباه به ما ربطی ندارد و همه در زمان‌های گذشته انجام شده و امروزه هرکاری که ما انجام می‌دهیم بر مبنای خرد جمعی‌ست. از آنجایی که یکی از راه‌های مقابله با استکبار جهانی حفظ سنت‌هاست برای همین ما امروز هم در مواقع بحرانی این رویه را ادامه می‌دهیم. مثلا سال گذشته در همین موقع ساختمان پلاسکو فروریخت. یک عده آمدند و گفتند خیلی مشکل بزرگی نیست چون یازده سپتامبر هم همین اتفاق افتاد و فرو ریختن ساختمان‌های بزرگ یک مسئله جهانی ست. فردایش خبر دادند که ما به دولت قبل نامه زده بودیم و گفته بودیم قرار است در سی دی ماه پلاسکو در اثر اتصال برق آتش بگیرد ولی متاسفانه نامه اکنون در آتش سوخته و در دسترس نیست ولی قرار است با مسوول دبیر خانه به شدت برخورد شود.

بلافاصله تیم نجات به محل اعزام شد ولی از آنجا که حرکت کار‌شناسی شده بود یک قدم نرفته گیرکردند؛ به سرعت خبر رسید که یکیشان پیامک زده ولی ظاهرا پیامش دلیوری نداده بود چون بعد از گذشت چند روز همچنان محلشان در هاله‌ای از ابهام بود.

اتفاقی که در پلاسکو افتاد یک شور عظیمی در مردم ایجاد کرد که من اسمش را می‌گذارم همبستگی ملی! که باید حتما در هر شرایطی حضور خود را اعلام کنیم حالا می‌خواهد در قالب شهروند خبرنگار باشد یا در قالب کار‌شناس! روحیه مردم درمواقع بحرانی به شدت تغییر می‌کند یعنی من حاضرم قول بدهم اگر یک نفر وسط خیابان اتفاقی بدود نفر کناری‌اش سعی می‌کند زود‌تر از او جلو بزند و یک دفعه نگاه می‌کنی می‌بینی یک تیم دومیدانی دارند می‌دوند و اگر از هر کدامشان سوال کنی چرا می‌دوی؟ توجیه هاشن این است که نفر قبلی داشت می‌دوید.

 برای نسل دهه چهل پلاسکو نماد مدرنیته بود برای ما دهه شصتی‌ها نماد یک ساختمان کهنه در قلب پایتخت. برای نسل‌های بعدهم حتما یک اسم عجیب می‌شود یا یک ساختمان قدیمی که دستور تخریبش از قبل اعلام شده ولی کسی توجه نکرده بود و برای همین باید هر جا ساختمان قدیمی دیدیم کلنگ برداریم و بیافتیم به جانش تا نکند دوباره از این اتفاق‌ها بیافتد.

پایان یپام