سینمای سینه‌خیز ایران جهانی می‌شود

پایگاه خبری گلونی، رضا ساکی: سینمای ایران سال‌هاست که درگیر تلخی موضوع است. این تلخی موضوع دست از سر سینمای ایران برنمی‌دارد. سال‌هاست که فیلم‌های کمدی کمی در رقابت جشنواره فیلم فجر شرکت می‌کنند و اغلب فیلم‌های کمدی خارج از جشنواره و در طول سال اکران می‌شوند. یکی از دلایلی که باعث می‌شود فیلمسازان و تهیه‌کنندگان فیلم‌های خود را در جشنواره فیلم فجر شرکت ندهند این است که می‌ترسند به سرنوشت فیلم‌هایی مانند «عصبانی نیستم» بشوند. چون نمی‌خواهند فیلم‌هایشان دچار ممیزی در اکران بشوند ترجیح می‌دهند در جشنواره فیلم فجر شرکت نکنند.

این روزها فیلم‌هایی که بر روی پرده سینما در حال اکران هستند فیلم‌های هستند اجتماعی با موضوعاتی تلخ فیلم‌های همچون «زرد» و یا حتی «سدمعبر» که تلخی‌های جامعه را همان طوری که هست و یا حتی بیشتر از آن چیزی که در جامعه وجود دارد در سینما روایت می‌کنند.

نقدی که همیشه به سینمای اجتماعی ایران وارد بوده است این است که تلخی‌ها را تلخ‌تر از آنچه که در جامعه هست نشان می‌دهد و این تلخی باعث می‌شود که مخاطب نتواند با آن فیلم‌ها رابطه برقرار کند.

کار هنرمند سینماگر در بسیاری از موارد فاصله‌گذاری است و باید بتواند فاصله‌گذاری کنند تا مخاطب با موضوع و سوژه فیلم همزادپنداری کند و آن را ببیند اما گاهی وقت‌ها تلخی و مقدار بیچارگی و بدبختی کاراکترهای یک فیلم باعث می‌شود که مخاطب به سراغ آن فیلم نرود و فیلم دیده نشود. شاید روزی سینماگران ما در ساخت فیلم‌های اجتماعی فکری باحال تلخی موجود در جامعه و نسبتش با پرده سینما بکند.

بشنوید:

رضا ساکی درباره سینمای سینه‌خیز می‌گوید:

پایان پیام