عرق سرد فیلم جسورانه‌ای است
پایگاه خبری گلونی، حامد مهربانی:
یک: به نظر من پرداختن به موضوعی که نقد صریح قانون داخلی کشور است (فارغ از وارد بودن یا نبودن خود نقد)، در این روزگارِ محافظه‌‌کاری و حرف‌نزدن‌ها، «شجاعت» و «جسارت» می‌خواهد که همین بسیار تحسین‌برانگیز است و باید آن را تشویق کرد ولی خب این ویژگی مثبت را هم مانع از نگاه انتقادی به فیلم نمی‌دانم. این فیلم ایرادات قابل توجه داشت!
دو: سهیل بیرقی در «عرق سرد» همان کاری را با مهدی توتونچی کرد که هومن سیدی در «خشم و هیاهو» با ناصر محمدخانی. حتی شدیدتر از آن! «قضاوتی ناقص» یا «فقط نشان دادن یک طرف ماجرا». به نظر من اگر قرار است داستان جدیدی خلق کرد دیگر چه الزامی به دادن ارجاعات فراوان به شخصیت واقعی است؟! و اگر بنا به ساختن داستانی واقعی است، باید به واقعیت‌ها بیشترین توجه بشود.
یکی از راه‌های رسیدن به واقعیت هم، شنیدن نظرات مختلف است. این پروسه را مخاطب (بیننده/تماشاگر) هم نیاز دارد. اگر می‌خواهید واقعیت را به مخاطب نشان دهید باید حداقل، نگاه طرفین را برای او مشخص کنید که در نتیجه بتواند نظر دقیق‌تری انتخاب کند. (نقدی که احتمالا خود کارگردان به جامعه دارد!)
سه: بازی سحر دولتشاهی در این فیلم از نقش‌های متفاوت او در تاریخ بازیگریش بود. «مهرانه نوری»، یک خانم چادری با کمی ریا و رفتارهای زنانه است که در اطرافمان و سیستم اداری کشور به وفور یافت می‌شود. این نقش یک جمله‌ای در این فیلم داشت خیلی قابل توجه بود؛ به هدی زین العابدین می‌گوید: «دوستی کدوم دو تا زن مونده کنار هم که دوستی شما بمونه؟» جالب بود. نه؟
چهار: به فیلم از ۵، ۳ و نیم می‌دهم.
پنج: فیلم در لایه، اشاراتِ خط قرمزیِ قابل توجهی هم داشت که احتمالا خیلی‌ها متوجهش نشدند. به همین دلیل هم من به آن اشاره‌ای نمی‌کنم که خدایی نکرده با برچسب آن از اکرانش جلوگیری نشود. چون بالاخره با همه این انتقادات، بازهم فیلم جسورانه‌ای میدانمش که حضورش ارزشمند است.
پایان پیام