سباستیائو سالگادو و جهان دست‌نخورده

سالگادو می‌گوید: نه از مکان‌های تخریب شده، که از محیط دست نخورده عکاسی می‌کنم تا نشان دهم که باید حافظ و نگهدار چه‌ها باشیم. ۴۵ درصد سیاره ما کماکان به شکل آغازین خود باقی مانده است.

پایگاه خبری گلونی، سمیه باقری حسن‌کیاده:

هنری دیوید تورو جایی گفته است: «حیات وحش، حافظ جهان است». و دقیقا حیات وحش همان چیزی شد که می‌توانست سباستیائو سالگادو را از مرگ نجات دهد.

دکتر گفت: سباستیائو تو بیمار نیستی اما بدنت ممکن است به زودی تو را به سوی مرگ بکشاند. تو انبوه مردگان را می‌بینی! بس است! کافی است! عکس گرفتن از وحشت کافی است!»

سالگادو پس از سال‌ها عکس گرفتن از فقر و نابودی انسان‌ها، به گفته خودش در منطق مرگ قرار گرفته بود. از بس مرگ دیده بود داشت می‌مرد! اما چطور می‌توانست متوقف شود؟ بایستی لحظات جانکاه تاریخ بشریت را نشان می‌داد.

در همین زمان بود که به همراه همسرش، لیلیا، به برزیل و خانه پدری‌اش باز گشت. پدر و مادر خود را پیر و شکسته دید. مزرعه سرسبز کودکی‌هایش خشک شده بود. درخت‌ها را برای ساختن خانه و تولید زغال در صنعت فولاد به شهرستان‌های برزیل فرستاده بودند. زمین نابود شده بود و چیزی جز یک پوسته خشکیده و بایر چیزی از آن نمانده بود.

او و لیلیا تصمیم گرفتند که جنگل را از نو بکارند و زمین را زنده کنند. و از همان زمان بود که سالگادو شروع به عکاسی از جانداران در حال انقراض و مناطق دست نخورده طبیعی کرد؛ موضوعاتی که انسان محور اصلی آن نبود.

سفرهای سالگادو برای عکاسی از طبیعت

 از سال ۲۰۰۴، سالگادو در حال سفر به آخرین مناطق دست نخورده در زمین است تا برای مجموعه « پیدایش» عکاسی کند.

او می‌گوید: نه از مکان‌های تخریب شده، که از محیط دست نخورده عکاسی می‌کنم تا نشان دهم که باید حافظ و نگهدار چه‌ها باشیم. ۴۵ درصد سیاره ما کماکان به شکل آغازین خود باقی مانده است.

سالگادو برای ارائه این آمار امیدوار کننده، به بیابان‌های کالاهاری، جنگل‌های اندونزی، جزایر گالاپاگوس و ماداگاسکار سفر کرده است.  او به همراه اسکیموهای چادرنشین سرتاسر سیبری را در‌نوردیده است. خودش در اینباره می‌گوید: مفهوم ضرورت و نیاز را از آنان فرا گرفتم. اگر به آن‌ها چیزی بدهی که نتوانند با خود حمل کنند قبول‌اش نخواهند کرد‌.

او در سفر به قطب جنوب و سرزمین‌های اطراف، مرغان دریایی غول‌پیکری را در جزایر فالکلند یافته است. او در جزایر جنوبی هاوایی بهشت پنگوئن‌ها را یافته است. جزایری در انتهای جهان و یا به قول برزیلی‌ها، «آنجا که باد می‌رود تا دوباره باز‌گردد».

سالگادو در سفر به دور افتاده‌ترین جزیره‌های شیلی، در زمان عکس گرفتن از پنگوئن‌ها همان عادات انسانی را در اجتماع آن‌ها دید. او می‌توانست رفتار جمعی و شیوه سازماندهی اجتماعی آن‌ها را به خوبی تشخیص دهد. پنگوئن‌ها به سختی مشغول کار ماهیگیری برای کودکان خود و حمل سنگ با دهان خود به منظور خانه‌سازی بودند. او می‌گوید: «کار آنها شبیه انسان‌ها بود، آنجا را می‌توان سراپلادای پنگوئن‌ها یا لی‌لی‌پوت نامید».

بزرگ‌ترین درختکاران جهان

سالگادو و همسرش تا کنون ۲.۳ میلیون درخت کاشته‌اند که مامن ۱۷۰ گونه از پرندگان است. چشم‌انداز اطراف خانه پدری این عکاس بزرگ هر روز سبز و سبزتر می‌شود و حیواناتی که فکر می‌کردند ناپدید شده‌اند، بازگشته‌اند؛ از جمله یوزپلنگ.

سباستیائو سالگادو می‌گوید: «زمین ایمان به آینده را به من بازگرداند. زمین مرا در مسیر بازگشت قرار داد. من به سرزمینم بازگشتم تا جان دوباره‌ای بگیرم».

پایان پیام