پایگاه خبری گلونی، محمد ساکی: فوتبال ورزش عجیب و در عین حال همیشه زیبا و پرهیجانی است. ولی مهم‌ترین جاذبه آن غیرقابل پیش‌بینی بودن و بی‌رحمی است. دیشب سطر جدیدی به فهرست بر‌ترین کامبک‌های تاریخ لیگ قهرمانان فوتبال اروپا اضافه شد.
در بازی برگشت مرحله یک‌چهارم نهایی تیم رم ایتالیا که بازی رفت و در نیوکمپ با چهارگل مغلوب شده بود با حمایت هواداران خود در ورزشگاه المپیک رم حذف ناباورانه مسی و یارانش را رقم زد.
استفاده از توپ‌های بلند بدون هیچ کار اضافه‌ای و ارسال به کناره‌ها و پشت مدافعان یکی از تاکتیک‌های دی استفانو برای مقابله با بازی روان و روی زمین بارسا بود. شاید در ذهن کمتر هوادار بدبین بارسلونا هم این نتیجه قابل تصور نبود ولی جذابیت فوتبال همین است.
فصل قبل بارسلونای انریکه مقابل پاری‌سن‌ژرمن در یک بازی دراماتیک با شش گل مه‌مان خود را بدرقه کرد تا یکی از رویایی‌ترین کامبک‌های تاریخ را به‌نام خود رقم بزند ولی در بازی دیشب داستان برای آن‌ها متفاوت بود.
رم برای برد تیمی که ۳۸ بازی متوالی در لیگ نباخته بود صف آرایی کرد. از دقیقه ۵ و بعد از گل ژکو طوری توپ‌های بلند ارسال می‌شد انگار لحظات پایانی بازی بود و رم محکوم به حمله کردن. دفاع ایتالیایی و محاصره بازیکنان کار را برای بازی‌سازی بارسا سخت کرده بود و مسی هم به تنهایی کاری از پیش نبرد.
نکته جالب اینجاست بازی آخر جالوورسی‌ها در سری آ ایتالیا با شکست دو بر صفر برابر فیورنتینا همراه بود اما آمار پایان آن بازی و درصد مالکیت توپ و خلق موقعیت، نشان از آمادگی آن‌ها برای تقابل با بارسا بود.
مسی بود اما امید نبود
گری‌لینکر کار‌شناس و مفسر فوتبال بار‌ها از مسی تمجید کرده بود و اعتقاد داشت هرجا مسی باشد امید هم آنجاست اما اتفاقات ورزشگاه المپیک همه روایت‌ها را به هم زد. جالوورسی‌ها بودند که امیدوار، جسور و فرصت‌طلبانه بازی کردند. بسیاری از فوتبال‌دوست‌ها در ذهن خود احساس خوبی نسبت به تیم رم دارند و ریشه این احساس دلایلی زیادی می‌تواند باشد. شاید علاقه به سبک فوتبال ایتالیا و تیم‌های ایتالیایی، یا حضور بازیکنانی مثل باتیستوتا، توتی و یا کاپلو در دهه‌های گذشته و حتی پیشینه تاریخی این تیم همه می‌تواند در محبوبیت آن‌ها موثر باشد.
به حافظه تاریخی فوتبال که -نه سخت، بلکه- ممکن نیست چیزی را فراموش کند بازی دیشب اضافه شد. تقابلی که مثل خیلی از بازی‌های فوتبال همه چیز داشت. غم و شادی، امید، هیجان، پیروزی و شکست. جالوورسی‌ها به معجزه اعتقاد داشتند و به قول والورده زندگی را برای بارسایی‌ها سخت کردند. بعد از تشویق هواداران رم و فریادهای گزارشگر ایتالیایی بازی، یاد متنی از سایمون کوپر افتادم که نوشته بود: «برای خیلی از مردم فوتبال، تنها و در خیلی از مواقع آخرین فرصت امیدواری برای فراموش نکردن رابطه انسانی و عواطفشان است
پایان پیام