پایگاه خبری گلونی، معین بادپا: در تقویم، سیزدهمین روز هر سال را روز طبیعت می‌نامند. روزی که برخی از آن به روز «آشتی با طبیعت» یاد می‌کنند. اما مگر انسان‌ها با طبیعت قهر هستند و کسی از قدم زدن و نفس کشیدن در طبیعت بدش می‌آید؟ پس علت این نامگذاری چیست؟
حقیقت این است که نوع ارتباط ما با طبیعت، دست کمی از دوستی خاله خرسه ندارد. یعنی برخلاف آنچه بر زبان می‌آوریم و حتی در دل نیز عاشق گذراندن وقتمان در کوه و دشت و صحرا و دریا هستیم، اما در رفتار به گونه دیگری عمل می‌کنیم. ما با طبیعت مهربان نیستیم و دوستی‌مان، صادقانه نیست.
حافظه ضعیف
آمار می‌گوید میزان تولید زباله در طبیعت در سیزدهمین روز فروردین، ده برابر روزهای معمولی است. دقت کنید: ده برابر!! بنابراین اگر به شوخی این روز را روز «نابودی طبیعت» بنامیم، سخنی به گزاف نیست. این حجم از نامهربانی با طبیعت از کجا می‌آید؟ مگر غیر از این است که هیچگاه در تاریخ جز به خوبی و نیکی از طبیعت یاد نکرده‌ایم.
مگر جز این است که بسیاری از بهترین خاطراتمان را در کوه و دشت گذرانده‌ایم؟ چگونه است که خیلی‌هایمان در این روز برای یافتن چندین مترمربع فضا از صبح زود از خانه بیرون می‌زنیم تا شاید بهترین قسمت نصیبمان شود و حتی به همین بوستان‌ها و پارک‌های کوچک نزدیک منزلمان هم رضایت می‌دهیم، اما پس از پایان کارمان، همه آن ذوق و شوقمان فراموش می‌شود؟
آیا مشکل از حافظه ماست؟ شاید اگر ما نیز همانند بسیاری از کشورها یک فصل را داشتیم، قدر آن را بیشتر می‌دانستیم و افتخار به چهارفصل بودن این سرزمین را به اندازه‌ای که به زبان می‌آوریم، در رفتار نیز نشان می‌دادیم.
ما سیزده را نحس کردیم
عدد سیزده در باور برخی قدما، نحس شمرده می‌شود. آیا سیزدهمین روز فروردین هم با این همه شادی و گردش، نحس است؟ مگر می‌توان نحسی و شادی را با یکدیگر جمع بست؟ حقیقت این است که این روز، روز نحسی برای طبیعت است و در بلندمدت روز نحسی برای انسان. نحسی این روز جز با مهربانی با طبیعت و قدرشمردن آن از بین نخواهد رفت.
گزارش تصویری گلونی از سیزده‌به‌در خرم‌آباد
پایان پیام