خواننده‌ای که قربانی شد

پایگاه خبری گلونی، محسن فراهانی: او خواننده است. او در پانزدهم بهمن ماه سال ۵۱ به دنیا آمد. قطعاً آن موقع صدایش به دلنشینی الآن نبوده و وقتی گرسنه می‌شده صدایش همچون برخی از خواننده‌های پاپ امروزی باعث عذاب بوده است.

او در تهران به دنیا آمد و به همین دلیل می‌تواند پز بدهد که بچه‌ی تهران است و چشم حسودان را کور کند؛ اما او بسیار متواضع و فروتن بوده و به همین دلیل اهل پز دادن نیست. او تنها کافی است یک دهان بخواند تا چشم حسودان را کور کند. دلیل اصلی عینک دودی زدن بسیاری از خواننده‌های پاپ امروزی نیز شاید همین باشد.

کودکی او

تصنیف‌های قدیمی را از کودکی با علاقه‌ی فراوان می‌خواند. البته مجازهایشان را. غیرمجازها را با علاقه‌ی فراوان نمی‌خواند.

با موسیقی اصیل ایرانی رشد کرد. با سازهای ایرانی، با دست‌گاه‌های ایرانی.

دقیقاً مثل برخی از خواننده‌های پاپ امروزی که با یک دستگاه لپ‌تاپ رشد کردند.

از سال ۱۳۶۳ به طور جدی به فراگیری ردیف آوازی، تلفیق شعر و موسیقی، بینش و زیبایی شناسی در آواز ایران پرداخت.

دقیقاً مثل برخی از خواننده‌های پاپ امروزی که به طور جدی به بلند کردن ریش و تاب دادن سبیل و آب کردن شکم و روسری سر کردن پرداخته‌اند.

وی در این راه از محضر اساتیدی نظیر:

خسرو سلطانی، بهروزعابدینی، مهدی فلاح، حسین عمومی، احمد ابراهیمی و رضوی سروستانی بهره‌مند گردید.

دقیقاً مثل برخی از خواننده‌های پاپ امروزی که از محضر اساتیدی نظیر:

اِف اِل استدیو، اَدوب ادوتیشن، اِن تراک استدیو، کارائوکه و مرحوم جت‌آدیو بهره‌مند گردیده‌اند.

چهره‌ی او

او چهره‌ی چندان هوادارکُشی ندارد و برای شنیده شدن تنها مجبور است از صدای زیبا و علم موسیقیایی‌اش استفاده کند.

که متأسفانه این دو در حال حاضر چندان به کار نمی‌آیند.

هرچه خداوند به او لطف داشت و حنجره‌ی طلایی به او داد، در موی سر جبران کرد و چیز دندان‌گیری نداد.

او چهره‌ای معمولی دارد با چند تورفتگی.

هرچند ما آشنا داریم و تورفتگی‌ها را با دو-سه تا تَقه درمی‌آورد اما باز این چهره برای سوپراستار شدن در دنیای موسیقی امروز مناسب نیست.

او برای شهرت آواز نمی‌خواند. او برای شنیده شدن توسط نوجوانان امروزی دست به هر کاری نمی‌زند.

او کیفیت را قربانی جذابیت نمی‌کند. او خود قربانی موسیقی امروز ایران است. آری. او علیرضا قربانی است.

پایان پیام