مرگ غم‌انگیز سیاه‌گوش، چند تا لایک دارد؟
پایگاه خبری گلونی، نگار فیض‌آبادی: اگر از کاربران فضای مجازی هستید، حتماً خبر کشته‌شدن سیاه‌گوش توسط گردشگران منطقه لواسانات به چشمتان خورده است. با خواندن این خبر غم‌انگیز، مدام از خودم می‌پرسم که این چه نوع گردشگری ست که رونقش باعث مرگ یک گونه ارزشمند می‌شود؟
گردشگران، چقدر غیظ و غضب داشته‌اند؟ احتمالاً آن‌قدر زیاد که طوری به جان سیاه‌گوش افتاده‌اند تا بر اثر شدت ضربات سنگ و چوب دچار شکستگی فک، دندان‌ها، دنده‌ها و پارگی دیافراگم و دچار خونریزی داخلی بشود و درنهایت هم از بین برود.
واقعیت این است که هنوز خیلی‌ها با محیط‌زیست، آشنا نیستند. حیات‌وحش را نمی‌شناسند. اینکه سیاه‌گوش به چه گونه‌ای تعلق دارد، وضعیت آن در ایران چگونه است و … جزو پرسش‌هایی هستند که برای خیلی‌ها اهمیت ندارند. مردم ما نرم‌افزارهای گوشی‌های هوشمندشان را به‌روزرسانی می‌کنند اما اطلاعاتشان درباره محیط‌زیست و حیات‌وحش را نه. احتمالاً چون نیازی نمی‌بینند.
اول باید از خودمان بپرسیم چرا اطلاعاتمان را درباره محیط‌زیست بالا نمی‌بریم؟ حفاظت از محیط‌زیست، مخصوص افرادی خاص است و به ما ربط ندارد؟ چرا درباره قیمت دلار، سیاست، اقتصاد و … حرف می‌زنیم اما محیط‌زیست، جزو مسائل مهم زندگی‌مان نیست تا به آن بپردازیم؟ چند نفر از ما در صفحات شخصی‌مان، حیات‌وحش ایران را معرفی می‌کنیم؟ احتمالاً چون لایک خورش کم است، ترجیح می‌دهیم درباره همان دلار و … حرف بزنیم. راستی مرگ غم‌انگیز سیاه‌گوش، چند تا لایک دارد؟
متأسفانه، ما در صورت‌بندی مشکل، مشکل داریم. اصلاً تعریف دقیقی از مشکلات زیست‌محیطی‌مان نداریم. همیشه با دیدگاه‌های کلان، مشکلات محله‌ای را ندیدیم. یاد این شعار معروف میفتم که «جهانی فکر کن، منطقه‌ای عمل کن». مسئولان ما چقدر توانسته‌اند با حفظ دغدغه‌های جهانی، گره‌ای از مشکلات بومی‌مان باز کنند؟ قدم اول که شناسایی مشکل است، چقدر درست برداشته‌شده که بخواهند به سراغ قدم‌های بعدی، یعنی حل مشکلات کنونی بروند؟
کشته شدن این سیاه‌گوش، که جزو گونه های در معرض خطر انقراض است، زنگ هشداری ست برای اینکه هوشیار شویم که اگر مردم آموزش نبینند، حفاظت از طبیعت و حیات‌وحش، بیشتر شبیه افسانه خواهد بود تا واقعیت. هشدار برای اینکه بترسیم از این وضعیتی که داریم. وضعیتی که برخی از گردشگرانش، تمام خشمشان را بر سر یک حیوان، خالی می‌کنند. با روشن کردن آتش، جنگل را می‌سوزانند و هزار و یک مشکل زیست‌محیطی دیگر، که مسئولش هیچ‌کدام از کشورهای ایران ستیز نیستند.
مسئولش من و شمایی هستیم که هنوز نمی‌خواهیم به‌جز خودمان، به طبیعت و زیستمندان دیگرش، فکر کنیم و اهمیت بدهیم. گمانم این غم‌انگیزترین ماجرای دنیاست…
پایان پیام
کد خبر : 87601 ساعت خبر : 1:45 ق.ظ