تنها دریاچه طبیعی درون شهری ایران کجاست؟

به گزارش پایگاه خبری گلونی، حتما شما هم نام دریاچه کیو خرم‌آباد را به عنوان تنها دریاچه طبیعی درون شهری ایران شنیده‌اید.

جمله‌ای که از سر لج‌و لجبازی و شاید چشم‌و هم چشمی آن‌قدر به کار رفته که دیگر بخشی از باور مردم شده است.

ایران دریاچه‌های درون شهری زیادی دارد که از معروف‌ترین آن‌ها این دریاچه‌‌ها هستند:

کیو با مساحت ۷ هکتار

شورابیل با مساحت ۱۸۰ هکتار

زریوار با مساحت ۳ هزار هکتار

این عبارت تنها دریاچه درون شهری را «شاید» اولین بار اردبیلی‌ها برای شورابیل به کار بردند که بعد از آن باب شد هرکس برای خودنمایی دریاچه مربوط به خود را تنها دریاچه بماند.

هرکدام از این دریاچه‌ها زیبایی‌های منحصر به فرد خود را دارند. نه می‌توان گفت یکی از یکی زیباتر و بهتر است و نمی‌توان لقب انحصاری بودن به آن‌ها داد. اتفاقا اگر بحث مساحت مطرح باشد که زریوار مساحتی بسیار بزرگ‌تر از کیو و شورابیل دارد.

لقب بیخودی

حالا ممکن است برخی بگویند اگر در نقشه نگاه کنید کیو بیشتز از بقیه در درون شهر است و آنها در حاشیه شهر هستند و کیو درون شهر.

این طرز تفکر از آن جهت خطرناک است که غیرمطالبه‌گر است. اصولا آدم‌هایی که با یک لقب راضی می‌شوند دیگر به مشکلات شهری نمی‌پردازند.

عجیب‌تر این که برخی دریاچه کیو را با ساحل کیش و شمال مقایسه می‌کنند و از باب اغراق به کیو می‌گویند سومین مجموعه ورزش‌های آبی در کشور! در حالی که مجموعه‌های ورزشی آبی بسیاری در کشور هست که حتی کیش هم به پای آنها نمی‌رسد و اساسا این مقایسه غلط است و کار روزنامه‌نگار این نیست که چنین چیزهایی بنویسد.

اصلا در جهان

گیرم هر کدام از این دریاچه در جهان تک باشند. مگر با لقب مشکلات‌شان حل می‌شود؟ به جای تلاش برای لقب‌سازی بیهوده باید برای رفع مشکلات کار کرد. وگرنه در خانه دراز کشیدن و آپلود کردن عکس و ویدئو و نوشته جمله‌های اغراق‌آمیز که نه سواد می‌خواهد و نه آدم را خسته می‌کند.

روزنامه‌نگار بررسی می‌کند

عرصه روزنامه‌نگاری عرصه اغراق نیست. این رفتار غیر حرفه‌ای باعث ارایه اطلاعات غلط به خوانندگان می‌شود که ممکن است بعدها دردسرساز شود.

اگر می‌خواهیم در این عرصه فعالیت کنیم باید قبول کنیم هر جایی زیبایی‌های خاص خودش را دارد. نیازی به بزرگ‌نمایی و آمار هیجان‌انگیز نیست که بعد یقه‌مان را بگیرد.

اخباری که از طرف رسانه‌ها در اختیار مردم قرار می‌گیرد، اندیشه و فرهنگ آن ملت را شکل می‌دهد. با تحویل دادن دروغ نه تنها خدمتی به خلق صورت نگرفته بلکه از آن‌ها انسان‌هایی می‌سازیم با یک عالمه باور ساختگی.

خوب است همه روزنامه‌نگاران رسالت این حرفه را حفظ کنند و تنها برای جنجالی کردن اخبار چاشنی فریب به آن اضافه نکنند.

امروزه با وجود دنیای مجازی اخبار با چنان سرعتی در حال جابه‌جایی است که در کسری از ثانیه یک خبر از مرز قاره هم می‌گذرد. پس باید بیش‌تر از گذشته مواظب باشیم.

روزنامه‌نگاران هر سه منطقه باید بدانند که در ایران دریاچه درون شهری که چشمه طبیعی داشته باشند زیاد داریم و نباید از عبارت «تنها دریاچه طبیعی درون شهری» برای این دریاچه‌ها استفاده کنند.

پایان پیام