ماشاالله دختر آفرین محمودیان

ماشاالله دختر آفرین محمودیان

حالا تاریخ برای اولین بار دختری از ایران را روی تخته می‌بیند که وزنه را بالای سر می‌برد و تماشاچی‌ها برایش شعار «یاعلی» و «ماشاالله دختر» سر می‌دهند.

پایگاه خبری گلونی، شکوفه موسوی: پیش از المپیک ۲۰۱۲ لندن، مصاحبه‌ای با علی مرادی کردم. آن زمان دبیرکل کنفدراسیون وزنه‌برداری آسیا بود و هنوز به فدراسیون وزنه‌برداری ایران بازنگشته بود.

ماشاالله دختر آفرین محمودیان

دربین حرف‌های بسیاری که رد و بدل شد آن بخشی که بر راه‌اندازی وزنه‌برداری زنان تاکید داشت برایم از همه جذابتر بود.

موضوعی که در ورزش ایران حتا حرفش هم مطرح نبود، از نظرش جزو دغدغه‌های وزنه‌برداری ایران به حساب می‌آمد! رییس فدراسیون وقت، درهای فدراسیون را به روی رسانه‌ها بسته بود و دورترین گمان این بود که قرار باشد تلاشی برای راه‌اندازی وزنه‌برداری زنان کند! چیزی شبیه رویا یا حتا لطیفه‌ای خنده‌دار!

بعدها که در بخش رسانه‌ای کنفدراسیون وزنه‌برداری آسیا فعالیت‌هایی داشتم، هربار و در هر جلسه شاهد تلاش و تاکید علی مرادی بر اهمیت راه‌اندازی وزنه‌برداری بانوان بودم. دقیق و با ظرافت توضیح می‌داد که زنان ایرانی می‌توانند خیلی زود سکوهای آسیا و جهان را کسب کنند.

به عنوان روزنامه‌نگار، بارها دغدغه‌اش را با مسوولان مطرح کردم اما در این ورزش پر مغلطه و پر دغدغه، فکر کردن به کار پر دردسری به نام «راه‌اندازی وزنه برداری زنان» در برنامه هیچ مدیری نمی‌گنجید.

روزها گذشت و درجریان مسابقات وزنه‌برداری بازی‌های آسیایی اینچئون ۲۰۱۴ وقتی رکوردها و مسابقات زنان را دیدم، باور کردم که حرف چندسال پیش علی مرادی کارشناسانه بود و در تمام مدت مسابقات من فقط به جای خالی دختران وزنه‌بردارمان فکر می کردم.

حدود سه سال پیش علی مرادی دوباره ریاست فدراسیون وزنه‌برداری ایران را بدست گرفت و از روز اول در تمام مصاحبه‌هایش بر راه‌اندازی وزنه‌برداری بانوان تاکید کرد.

خیلی‌ها خندیدند، خیلی‌ها متلک انداختند، خیلی‌ها سنگ‌اندازی‌هایشان را آغاز کردند، خیلی‌ها… اما درنهایت آنچه شد که باید می‌شد. حالا تاریخ برای اولین بار دختری از ایران را روی تخته می‌بیند که وزنه را بالای سر می‌برد و تماشاچی‌ها برایش شعار «یاعلی» و «ماشاالله دختر» سر می‌دهند.

حالا می‌توانم یک ساعت تمام این ویدیو یک دقیقه‌ای از وزنه‌زدن پارمیدا محمودیان را بارها و بارها ببینم و با تمام وجود احساس غرور کنم و اشک بریزم، البته نه برای مشکلات ورزش زنان که برای موفقیت ورزش زنان کشورم.

قطار وزنه‌برداری زنان سال‌هاست در ذهن‌ها ساخته شده است و امروز اولین ایستگاهش را پشت سر گذاشته است. اگر سوزنبان این قطار نیستیم، لطفا ریل‌ها را برایشان خالی کنیم. ایستگاه‌های درخشانی انتظار زنان غیور وزنه‌بردار ایرانی را می‌کشد.. خدا پشت و پناهشان.

پایان پیام