پایگاه خبری گلونی، محمد پورخداداد:دیشب علیرضا بیرانوند بهترین بود. او یهترین بود اما با نمره ۷/۲ که از سوی کارشناسان فیفا گرفت و بالاترین نمره ما بود، کاری ندارم.
سیوهای بینقص و پروازهای شاهینمانندش هم به کنار. حتی از آن توپ زمینی و کنج دروازه که یک بازی را برای ایران درآورد هم نمیخواهم بگویم.
از یک علیرضای تازه میخواهم بگویم. علیرضایی که انگار در جنگلهای بلوط خرمآباد قدم میزد. همانقدر آرام. همانقدر سرحال و روپنجه.
بیرو دیشب حتی یک تعلل نکرد. حتی یک لرزش کوچک. این همه روحیه و انگیزه از کجا آمده است؟
خروجهای بهموقع، ارتباط کلامی بالا با مدافعان، زاویهبندی در حد بهترینهای دروازهبانی دنیا. علیرضا اکنون انقدر باتجربه شده که حتی احتیاج به دایوهای بلند برای مهار توپها ندارد. آمادگی ذهنیاش، که این چند ماه به دور از حاشیه نگه داشته بود، او را به سمت یک دروازهبان کامل پیش برده است.
علیرضا بیرانوند مثل کوه است
او حالا همانی شدهاست که از سال ۸۰ که عابدزاده فوتبال را کنار گذاشت، دنبالش میگردیم. هرچه گشتیم، کمتر یافتیم. تا اینکه بیرو از دل محرومیت و تلاش توانست حقش را از دهان شیر بگیرد.
شماره یک تیم ملی که تا همین روزهای آخر در بود و نبودش برای این بازی جدل بود، حالا نقطه اطمینان تیم ما است.
خرمآبادیها وقتی به کسی بسیار اطمینان دارند، میگویند پشتمون رو زدیم به سفیدکوه.
این مثل حالا برای کیروش و تیمش در قبال بیرانوند کارایی دارد. آنها پشتشان را به سفیدکوه زدهاند و خیالشان راحت است.
پایان پیام