کتاب در دهه ۵۰ رسانه همگانی نبود

کتاب در دهه ۵۰ رسانه همگانی نبود

کتاب در میان سایر رسانه‌های نوشتاری وضع خاصی دارد. هر کتابی جزء رسانه‌های همگانی محسوب نمی‌شود.

به گزارش پایگاه خبری گلونی این آماری است که علی اسدی و مجید تهرانیان در ۵۳ و ۵۴ در طرحی موسوم به آینده‌نگری ارائه کردند. گزارش این طرح را عباس عبدی و محسن گودرزی در «صدایی که شنیده نشد» در نشر نی منتشر کردند.

کتاب در دهه ۵۰ رسانه همگانی نبود

پرسش‌های  طرح در این بخش چنین است: آیا کتاب می‌خوانید؟ آخرین بار که کتاب خواندید کی بود؟چرا کتاب نمی‌خوانید(برای باسوادها)؟ چه نوع کتابی می‌خوانید؟در خانه چند جلد کتاب دارید؟

در این گزارش آمده است: «کتاب، در میان سایر رسانه‌های نوشتاری وضع خاصی دارد. هر کتابی جزء رسانه‌های همگانی محسوب نمی‌شود.

کتابی که در هزار و یا دو هزار نسخه چاپ می‌شود و احتمالا خوانده‌های مشخصی دارد، و هرگز انعکاس وسیعی در جامعه پیدا نمی‌کند، رسانه‌ای همگانی نیست از این جهت تنها نوع خاصی از کتاب، یعنی کتاب‌های جیبی را که در غرب با تیراژهای وسیع منتشر می‌شود و مطالب آن‌ها نیز کمتر جنبه‌ی تخصصی دارند، می توان به عنوان یک رسانه‌ی همگانی مورد بحث قرار داد.

با توجه به این تعریف، کتاب‌هایی که در ایران منتشر می‌شوند، به خاطر محدود بودن تیراژ کمتر به حد یک رسانه همگانی و همه‌گیر می‌رسند.

معهذا در سال‌های اخیر، دیده شده است که حتی برخی از کتاب‌های جدی به تیراژهای بیش از ۱۰ هزار دست یافته‌اند. گر چه این امر عمومیت ندارد ولی به هر حال حاکی از آن است که صنعت نشر در ایران، در آینده جای خود را در میان صنایع فرهنگ‌ساز دیگر پیدا خواهد کرد.»

 نشست صداهایی که شنیده نشد

برای اطلاعات بیشتر روی این لینک کلیک کنید و یا این سخنرانی‌ها را بشنوید.

پایان پام