پایگاه خبری گلونی، محمد پورخداداد: سیدمحمد بطحایی وزیر آموزش و پرورش: ضرورتی برای اعزام دانشآموزان شینآبادی به خارج از کشور با آن هزینههای گزاف وجود ندارد.
چند سال از این حادثه میگذرد و این دختران بیگناه حالا بالغ شدهاند ولی هنوز اتفاق خاصی در روند درمانشان صورت نگرفته است. هر روز با صورت و بدنهای نابودشده از بیتدبیری همین وزارتخانه، به جایی پناه میبرند تا شاید از دردهایشان کم شود ولی همه درها به رویشان بسته است. آنها اعتراض خود را به همهجا بردهاند. مجلس، هیئت دولت و نهادهای مدنی. ولی هیچ گوش شنوایی نیست. گ
روند درمان این دختران به قول حسین احمدی وکیل آنها، کافی نبوده و نخواهد بود و مهمترین اعراض آنها به قطرهچکانی بودن این درمانهاست. کسی منکر دانش پزشکی داخلی نیست ولی واقعیت ماجرا این است که اگر قرار بود اتفاقی بیوفتد تا حالا افتاده بود.
وزیر آموزشوپرورش باید مشخص کند ضرورت از نظر ایشان دقیقا چیست؟ ضرورتی بالاتر از این که تاکنون ۴ تن از این دختران دست به خودکشی زدهاند و بقیه هم وضعیت روحی و روانی مناسبی ندارد؟ برخی از این دختران باز هم به گفته خود آنها و وکیلشان تا به امروز از حداقل خدمات روان پزشکی یا روان درمانی برخوردار بوده و حتی بعضا وجود نداشته است.
نوبت به این دختران میرسد، کفگیر به ته دیگ میخورد
آیا دولت و وزارتخانههای مرتبط با این موضوع یعنی عامل این حادثه آموزش و پرورش و مسئول درمان آن یعنی وزارت بهداشت، نمیتوانند هزینه این سفر و درمان را بدهند؟ هزینه خرید چند تن سکه به سلطان سکه را بانک مرکزی به گفته سخنگوی قوه قضاییه پرداخت میکند ولی نوبت به این دختران میرسد، کفگیر به ته دیگ میخورد.
کشتی کشتی خودروی لاکچری بدون مجوز برای آقازادهها وارد میشود و میلیونها دلار ارز خارج میشود و میگویند سایت وزارت صنعت هک شده است. لطفا یک بار هم سایت یکی از همین وزارتخانهها را به نفع این دختران هک کنید. باور بفرمایید همه هزینه آنها به اندازه یکی از آن خودروها نمیشود.
حالا که با این چند خط خون خونتان را میخورد، چند خط از اطلاعیه وکیل این دختران را هم بخوانید تا همه موضوع دستتان بیاید:
در حال حاضر پزشکان مختلفی از اقصی نقاط جهان خصوصا پزشکان ایرانی مقیم آمریکا، پیشنهاد درمان این دختران حتی بصورت رایگان را مطرح نمودهاند که هنوز دختران و والدین آنها منتظر تصمیم دولت ایران هستند.
دختران شین آباد، دختران همه ملت ایران به شمار میروند آنها را وارد بازی مصلحت و سیاست نکنیم و رنج آنان را دو چندان نکنیم فقط این سوال مطرح است اگر دختران مسولین هم در میان آنها میبودند ،همینگونه درمان میشدند.
پایان پیام