پلیس آب باشیم

پایگاه خبری گلونی، محسن فراهانی: رسانه‌ها مدام از کاهش ذخایر آبی کشور مستند پخش می‌کنند. مسئولین و فعالان محیط زیست شبانه روز از کمبود آب می‌گویند. آمارهای جهانی پی‌درپی منتشر می‌شوند و بر خشکسالی‌ها صحه می‌گذارند.

نیمه‌ی روز است و خورشید در رأس آسمان قرار دارد. گرمایی جان‌کاه بر پیکر مردم شهر سنگینی می‌کند. آدم‌ها‌ از شدت گرما نایی برای حرف زدن ندارند. قطره‌های عرق روی پیشانی‌ها، نور خورشید را چند برابر می‌کنند.

در همان حال که از گرما در حال تصعید شدن هستید، مردی را می‌بینید که با شلنگ آب در حال شستن پیاده‌روی جلوی خانه‌اش است. چه می‌کنید؟ آن آب سهم شما هم هست. شاید چند روز دیگر به همان آب احتیاج پیدا کنید. همان آبی که حالا فقط برای پیشراندن چند برگ خشکیده‌ی درخت به سمت جوی آب استفاده می‌شود. آن آب شاید چند روز دیگر جان کودکی را نجات دهد. چند سال دیگر، چند ماه دیگر و شاید چند روز دیگر سر همان‌ آب جنگی برپا شود. شاید خون انسان‌های زیادی ریخته شود. شاید هزاران نفر سلامتی خود را از دست بدهند. فقط و فقط به خاطر خودخواهی مردی که حالِ جارو کردن ندارد و می‌خواهد با هزاران لیتر آب، چند برگ و و چوب خشک شده را بفرستد جلوی درب همسایه.

تکرار می‌شود

خشم خود را فرومی‌خورید و می‌روید. چند خیابان آن طرف‌تر، مردی ماشین می‌شوید. باز هم با شلنگ آب. باز هم با فشار قوی. یک دستش را به کمرش زده و با انگشت شصت دست دیگر جلوی شلنگ را گرفته تا آب با فشار به همه‌جای ماشینش برسد. آبی که شاید چند وقت دیگر آرزوی فرزندان شما باشد اکنون برای تمیز کردن قالپاق ماشین این مرد هدر می‌رود. چه می‌کنید؟

اگر چند سال دیگر شاهد له‌له زدن فرزندانمان برای قطره‌ای آب بودیم، آیا به یاد این روزها نمی‌افتیم؟ آیا یاد ماشین شستن این مرد و خیابان شستن آن دیگری نمی‌افتیم؟ آیا اگر ببینیم فرزندمان از بی‌آبی رنگ به رخسار ندارد، خودمان را لعنت نمی‌کنیم که نرفتیم و به آن‌ها تذکر ندادیم؟ آن آب مال آن‌ها نیست. آن آب مال ما هم هست. مال فرزندان ما هم هست. جان فرزندان‌مان از قالپاق ماشین آن‌ها مهم‌تر است. پس لطفاً سکوت نکنید.

پایان پیام