آواز مهدی راحتی از کسبه بازار بزرگ تبریز

پایگاه خبری گلونی، بهاره حاصلیان: قبل از آنکه متن را بخوانید، لطفاً فیلم آواز را نگاه کنید.

آواز در بازار بزرگ تبریز

خواننده هنرمند تریبون لازم ندارد. استیج نمی‌خواهد. استودیو ضبط صدای حرفه‌ای احتیاج ندارد. شاید کمی کارش را راحت‌تر کند. اما او می‌تواند هنرش را در یک بازار سنتی با کلی سوراخ و سمبه و در کنار صندوق‌های سردنگهدار بستنی و حتی بدون افکت‌های صوتی هم ارائه ‌دهد و در دل شنونده‌اش بنشیند.

خواننده هنرمند میکروفن لازم ندارد. او توضیح واضحات نمی‌دهد. ژست و پوشش روشنفکری احتیاج ندارد. شاید حتی دستانش پینه بسته باشد. خواننده هنرمند بدون سوت و تشویق جمعیت چند صد نفری هم، هنرش را ارائه می‌دهد و در دل شنونده‌اش رسوخ می‌کند.

خواننده فقط خود «هنر» را لازم دارد. صدایی آزاد و رها احتیاج دارد. شوق و اشتیاق درونی می‌خواهد.

شنونده‌ی نوا نیز نمی‌خواهد افکت صوتی بشنود. چه با سواد موسیقی چه بی سواد، او تشنه شنیدن نوایی ست که از دل برآید.

یک فروشنده‌ی بستنی، در بازار سنتی تبریز به دور از تمام فضاهای حرفه‌ای و آکوستیک ضبط صدا، فقط «یک دقیقه» آواز می‌خواند.

اما نه تنها حال و هوای ما را، که حال بازار کساد در این شرایط بد اقتصادی را خوب می‌کند. انگار باید بازار تبریز ساخته می‌شد تا روزی در بدترین شرایط اقتصادی فروشنده‌ای با دلی دیوانه، برایش از شادی و خرامانی بخواند و حالش را خوب کند.

آواز بی‌نظیر بیات ترک

بدون داشتن سواد موسیقی هم از این آواز لذت می‌بریم.صدایی که اگر قرار باشد یک متخصص در موردش نظر بدهد خواهد گفت: «این خواننده، آموزش لازم را ندیده‌است و فقط از راه شنیدن تقلید می‌کند اما آنقدر صدای زیبایی دارد که شگفت‌آور است. تحریرها و غَلت‌هایی که به کار می‌برد بی‌نظیر است. او یک هنرمند به تمام معنی‌ است».

به عنوان یک شنونده غیر متخصص، بخشی از جذاب و گیرا بودن صدایش را در رها و آزاد بودن صدایش می‌بینم.

آزاد بودنی که هنوز خرج دریافت مجوزها نشده‌ است. خرج شهرت نکرده‌است که اگر خرج کند، اسیر می‌شود. آنوقت برای یک اجرای خیابانی مجبور است مجوز دریافت کند.

حتی دیگر نمی‌تواند اجرای خیابانی‌اش را به بازار سنتی و زیبای تبریز و یا هر جای دیگر ببرد. باید حتماً در خیابان‌های تهران اجرا کند. و بعید است به همین زیبایی باشد. شاید مجبور باشد لحظاتی را پرفورمنس ارائه دهد و لب‌خوانی کند! دیگر از دل بر نخواهد آمد که بر دلمان بنشیند.

پایان پیام