کابوس کودک همسری تمام نمی‌شود

کابوس کودک همسری تمام نمی‌شود

پایگاه خبری گلونی،‌ مهدیسا صفری‌خواه: کابوس ترسناک واقعیت کودک همسری در جامعه تمام نمی‌شود.

انگار قرار نیست کسی بیدارمان کند و یک لیوان آب دیتمان بدهد و بگوید همه‌چیز خواب بوده است.

به گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، از سال ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۵ حدود ۴۰هزار ازدواج‌ “ثبت‌شده” درگروه سنی ۱۰تا۱۴ساله بوده است.

در کودک همسری پای فقر در میان است

نمی‌دانم فقر قرار است ما را تا کجا ببرد اما خودم را جای یکی از بچه‌ها می گذارم و روزهای کودکی‌ام را دوره می‌کنم.

شاید آن سال‌ها با مادر کلنجار می‌رفتم برای خریدن اسباب بازی یا در ۱۴ سالگی حواسم به این بود که کارگردان بشوم.

اما فانتزی و رٶیا در این بچه‌ها مرده‌است. آنها گوشه‌ای از شعرهای نصف‌ونیمه برای عروسک‌ها را با خودشان چال می‌کنند و عروسک‌هایشان را شاید به خانه مثلاً بخت ببرند اما از همان روز اول سیلی محکم واقعیت ته مانده رٶیاهایشان را هم نابود می‌کند.

یک حفره بزرگ در قلب آنها است

آنها شاید مادران خوبی باشند اما هیچوقت خودشان را پیدا نمی‌کنند تا آخر عمر درد می‌کشند و خیلی‌هایشان نمی دانند این درد از چیست. بزرگ‌تر که می‌شوند روزی صدبار بچگی را دوره می‌کنند اما هر بار یک نوار خالی سفید رو بخش بزرگی از کودکانه‌هایشان کشیده‌اند.

سهم کودکان از دنیا آرامش است

سهم کودکان از این دنیا باید بیشتر از همه آرامش باشد، باید از هوای خودمان هم بزنیم تا آنها نفس‌های عمیق‌تری بکشند اما سهم کودک همسرها ته‌مانده خیال دیگران است.

آنها تنهایی، فقر را با همه سلول‌هایشان درک می‌کنند و هرچقدر خودشان را سرگرم زندگی کنند و هرقدر که بزرگ‌تر و عقل‌رس‌تر و شاید کدبانوتر شوند هویت فردی و اجتماعی‌شان بیشتر درد می‌گیرد.

آلزایمر هم فراموشی نمی‌آورد

ماه‌های آخر زندگی مادربزرگم را خوب به‌خاطر دارم، روزهایی که آلزایم همه ما را از او گرفته بود و دائم چنگ می‌زد به خاطره نامادری که اجازه نداد به مکتب برود و درس بخواند. نامادری که نگذاشت بچگی کند. نامادری که او را تمام کرد. او عجیب در آن حال فراموشی به خودش برگشته‌بود به بخش عظیمی از خاطراتش که همه سال‌های عمرش درباره آنها یکوت کرده‌بود.

کابوس کودک همسری تمام نمی‌شود

خانه‌های حافظه ما بلوکه نمی‌شوند. آنها سعی می‌کنند یادمان بیاورند که از دردهای کودکی فرار نکنیم. امان از خانه‌های حافظه کودک همسرها.

امان از روزی که قرار است خودشان را تمام قد و بدون ترس و سانسور به‌خاطر بیاورند.

آن روز آنها تمام می‌شوند و ما فقط نشسته‌ایم و هشتگ می‌زنیم و فقط حرف می‌زنیم و آمار ترسناک می‌دهیم و حرف می‌زنیم و بعد از یک سکوت طولانی همه چیز را دوباره فراموش می‌کنیم.

پایان پیام