پایگاه خبری گلونی، راضیه حسینی: این گزارش برای تخریب یک کافی شاپ نیست، گزارشی از فراموشی فرهنگ خودمان است.
کافی شاپ زیبایی بود، دنج و بی سرو صدا. مثل اکثر کافی شاپ‌ها فضا کمی تاریک بود. نورپردازی و رنگ قهوه‌ای صندلی‌ها و کفپوش، فضا را کمی تاریک ولی دلنشین کرده بود.
کنار دوستانم، نشستم اولین چیزی که توجه‌ام را جلب کرد، تابلوی بزرگی بود که روبرویم روی دیوار زده شده بود.
تابلو عکسی از برج ایفل داشت که زیرش اسم کافی شاپ را نوشته بودند.
یک برج ایفل بزرگ و با ابهت.
به تناقض جالب و دردناکی رسیدم.
در یک کافی شاپ ایرانی نشسته بودم که اسمش کافه استانبول بود و روبرویم عکسی از نماد کشور فرانسه قرار داشت، و هیچ نشانه‌ای از ایران در این کافی شاپ پیدا نبود.
کی و چطور این‌قدر از فرهنگ خودمان دور شدیم؟
ایران پر از زیبایی‌ست پر از نام‌های اصیل و نمادهای کهن.
گیلان با قلعه رودخان، ماسوله، آبشار ویسادار، جنگل گیسوم و…
اصفهان با چهلستون، میدان نقش جهان، منارجنبان و…
شیراز با ارگ کریمخان، باغ ارم، آرامگاه حافظ وسعدی و…
لرستان با دریاچه گهر، قلعه فلک الافلاک، دشت لاله‌های واژگون و…
کردستان با دریاچه زریوار، اورامانات، روستای پالنگان و…
پر از زیبایی هستند.
از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب ایران پر است از بناهای تاریخی و زیبایی‌های طبیعی که اگر بخواهیم درست و حسابی بشناسیم و معرفی‌شان کنیم حالا حالاها به بناهای خارجی و نام‌های بیگانه نمی‌رسیم.
عکس از برج ایفل هیچ ایرادی ندارد، اسم استانبول هم زیباست ولی وقتی بیش از این‌ها به نام و نماد کشور خودمان برسیم.
اگر یک خارجی پا به کافه‌مان بگذارد یک کافه ایرانی ببیند.
کاش ایران را قبل از فرانسه وترکیه بشناسیم.
پایان پیام