به ندانستن خود هرچه زودتر اعتراف کنیم

نتیجه این کار، ما را یا به دراز کشیدن به جای مقتول می‌کشاند یا نشستن بر روی صندلی قاتل. پس بهتر است به ندانستن خود قبل از هر حرکتی اعتراف کنیم.

پایگاه خبری گلونی، معین بادپا: در پرونده‌ای که فردی دوست خودش را به قتل رسانده بود، در میان جملات بازجویی او، یک جمله مهم دیده می‌شود. او به دلیل اختلاف مالی با دوستش درگیر می‌شود و با یک قفل فرمان، دوستش را به قتل می‌رساند. بعد از اعتراف گفته است: «نمی‌دانستم او با یک ضربه می‌میرد».

اعتراف به ندانستن بعد از وقوع حادثه

بسیاری از اتفاقاتی که در اطراف ما می‌افتد و واکنش ما را در پی دارد، بی‌توجهی به حوادث و موقعیت‌های مشابه برای دیگران است. همه ما در شرایطی قرار گرفته‌ایم که نتیجه کار با آنچه ما می‌خواستیم یکسان نبوده است. فرقی نمی‌کند این شرایط مربوط به یک موضوع اجتماعی باشد یا تصمیم مهم فردی در زندگی.

همیشه بعد از پایان ماجرا، گویی صدای مخالفان موضوع بیشتر شنیده می‌شود. افرادی که دلسوزانه یا حتی متعصبانه و به هر دلیل دیگری، برخلاف نظر ما صحبت می‌کردند و درمیان حرف‌هایشان دلایل منطقی دیده می‌شد. اما گوش ما برای شنیدن آنها وقت نداشت. پس چون بیشتر از هر چیز به خودمان اعتماد داریم، ندانستن را بعد از وقوع حادثه باور می‌کنیم، نه قبل از آن.

بدون شک نمی‌توان ادعا کرد که به گونه‌ای رفتار کنیم، حرف بزنیم و حتی فکر کنیم که هرگز پشیمان نشویم. اما شاید بتوان تلاش کرد تا با کمی کنترل رفتار، از وقوع مصیبت‌های جبران‌ناشدنی جلوگیری کرد. مهمترین آن کنترل عصبانیت و خشم در بحث‌ها و جدل‌هایی است که ممکن است در طول روز با آنها مواجه شویم.

همه چیز دست ما نیست

ما نیاز داریم باور داشته باشیم تا تعیین‌کننده هر پایانی برای خشم خود نیستیم. ما حتی نمی‌توانیم در شرایط مختلف، شدت حرکات خودمان را کنترل کنیم. ضمن آنکه هیچ شناختی از توانمندی طرف مقابل نداریم. نتیجه این کار، ما را یا به دراز کشیدن به جای مقتول می‌کشاند یا نشستن بر روی صندلی قاتل. در هر کدام از این دو موقعیت، جز افسون و آینده تباه شده، چیزی عایدمان نمی‌شود. پس بهتر است به ندانستن خود قبل از هر حرکتی اعتراف کنیم.

پایان پیام