خلاقیت خوانندگی در ادای حروف

پایگاه خبری گلونی، آرشین ساکی: قدیم‌تر ها این‌طور بود که در حرفه خوانندگی درست ادا کردن واژگان یک اصل ضروری و مهم به حساب می‌آمد.

طوری که اگر کسی بیان صحیح نداشت قطعا در همان آزمون‌های اولیه رد می‌شد و کار به آلبوم دادن و برگزاری کنسرت که هیچ، به ضبط یک تک آهنگ هم نمی‌رسید.

خوانندگی با حروف جدید فارسی

حالا اما کاملا برعکس شده. بیان صحیح نه تنها چندان اهمیتی ندارد بلکه هرچه این طرز بیان خاص‌تر و منحصربه‌فرد باشد احتمال موفقیت خواننده هم بیش‌تر است.

نمونه‌اش را بارها در سال‌های اخیر دیده‌ایم. از تلفظ خاص و فرنگی «ر» بنیامین بگیرید تا «آ»ی پرحجم حامد همایون و حالا هم «د» محسن ابراهیم‌زاده.

نمی‌خواهم ضرورت ابداع سبک و شیوه‌های جدید در موسیقی را زیر سوال ببرم. چه بخواهیم چه نخواهیم به جز موسیقی سنتی کشورمان، سبک‌های جدید و نو هم وجود دارند.

طرفداران خاص خود را دارند و اتفاقا پرمخاطب هستند. ولی حداقل چیزی که لازم است در این سبک‌های موسیقی رعایت شود اصول زبان فارسی است. این خوانندگان مخاطب فارسی زبان دارند. نمی‌شود برای ایجاد تغییر و خاص کردن یک اثر به زبان لطمه زد.

خلاقیت در حرف ش

یادم است چند سال پیش یک طرز تلفظ زنگ‌داری از «ش» مد شده بود که تا پیش از آن همان طرز تلفظ نوعی نقص در گفتار به حساب می‌آمد.

به هرحال نمی‌شود به هر قیمتی کار انحصاری تولید کرد. چون در اغلب موارد این تغییرات وارد زبان می‌شود و تکرار پیاپی آن آسیب بزرگی به زبان فارسی خواهد زد.

با آمار مطالعه‌ای که روز به روز کم‌تر می‌شود و استفاده از اصطلاحات و واژه‌های نوظهور، به اندازه کافی از دستور زبان فاصله گرفته‌ایم. پس دیگر نیازی نیست این اصول بی‌قاعده و من درآوردی را در قالب آهنگ‌های رسمی روانه بازار کنیم.

در این که زبان پویاست و مدام واژه‌های جدید اضافه می‌شوند و برخی واژه‌ها از کلام عامیانه حذف می‌شوند شکی نیست اما درست ادا نکردن واژگان اصلا قابل توجیه نیست و باید با این فرهنگ‌سازی‌ها برخورد شود و در فرایند مجوزدهی این موضوع نیز در نظر گرفته شود.

پایان پیام