ابوالفضل زرویی نابغه طنزنویسی ایران پشت میزی پر از یادداشت و کتابهای باز از دنیا رفت. یعنی زندگی‌‌اش را با مطالعه و طنز گذراند و با کتاب نیز از دنیا رفت.
به گزارش پایگاه خبری گلونی، زرویی نصرآباد با همه بیماری‌هایی که داشت اصلا کم کار نبود. او در حوزه هنری و در فرهنگسرای نیاوران و… جلسات منظم داشتند و جلساتی هم در منزل شان در احمد آباد مستوفی با دوستان داشت.
اگر بخواهم توصیفی از اتاق این طنزپرداز در شب گذشته داشته باشم باید بگویم ایشان پشت میزی پر از یادداشت و کتابهای باز از دنیا رفتند. یعنی زندگی‌‌اش را با مطالعه و طنز گذراند و با کتاب نیز از دنیا رفت.
استاد زرویی مثل سال‌های پیش در مطبوعات ستون ثابت نمی‌نوشت و در فضای مجازی حضور عمومی نداشت و به همین دلیل برخی احساس کردند که ایشان کم کار بودند اما او دائم می‌نوشت و می‌خواند.
حالا ولی وقتی نگاهی به آثارش می کنیم متوجه می‌شویم در ۴۹ سال زندگی بسیار تلاش کرد و اتفاقا پرکار بود.
شاگردپروری یکی از کارهای مهمی بود که زرویی نصرآباد انجام داد. او طنزنویس‌های بسیاری تربیت کرد و روش طنزنویسی گل‌آقایی را که خود در آن مکتب بالیده بود به دیگران آموخت.
ابوالفضل زرویی هر کاری که از دستش برآمد برای طنز انجام داد و در فضاهای مختلف هم موفق بود.
از جمله کارهای او نهادسازی و پایه گذاری شب شعرهای طنز و بنیانگذاری دفتر طنز حوزه هنری بود. او در هر عرصه‌ای کار کرد موفق شد و نام خوش از خود به یادگار گذاشت.
ما یک آدمی را از دست دادیم که در جنبه‌های مختلف موفق و تاثیرگذار بود.
استاد فقید زرویی در زمان حیاتش بر نسل‌های پس از خودش تاثیر گذاشت و این مسئله جایگاه ایشان را در بین طنزپردازان ممتاز می‌‌کند.
مخصوصا تاثیر شعر ایشان در کتاب «اصل مطلب» بر طنزنویس‌های نسل‌های بعد از خودش به خوبی مشهود است.
ابوالفضل زرویی نصرآباد شخصیتی آرام، آقا و نقدپذیر داشت و از آموختن لذت می‌برد و هر چه می‌دانست به شاگردانش می‌آموخت و در آموزش بی‌دریغ بود.
او نابغه طنزنویسی معاصر ایران بود. ملانصرالدین گل آقا حالا در میان ما نیست اما تالیفات و کتاب‌هایش هست. بی‌شک هر کس می‌خواهد طنز بنویسد باید در مکتب زرویی نصرآباد شاگردی کند. کتابهای او چراغ راه هستند.
پایان پیام
