پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: کافه دانتسیم را از یک موج فضای مجازی و یک‌ترند توییتری می‌شناسیم.
کافه‌ای در تهران که پرسنل آن سندرم داونی‌ها و اتیسیمی‌ها هستند.
وقتی که به راه افتاد شاید پدرومادرهایشان چند روزی را با آرزوهای رنگی گذراندند.
آنها خیالشان جمع بود که این بچه‌ها راهشان را در میان قلب ما پیدا می‌کنند؛ چون فرشته‌ها بدون دوست نمی‌مانند.
مجازی‌ها در میانه راه وا دادند
موج‌ها و هیاهوهای و عکس‌ها و سلبریتی‌بازی‌ها که تمام شد؛ کافه دانتیسیم هم به خاطره‌های رنگی‌مان پیوست.
انگار فقط یک برگ بود در آلبوم یک روز خوب اینستاگراممان. یک شوآف برای اینکه بگوییم ما هم هستیم ولی نبودیم یا حداقل نصفه و نیمه بودیم.
آنها خودشان را باور کردند
هنوز هم امیدوارم این بچه‌ها راهشان را پیدا کرده‌باشند. برای آنها تعامل با جامعه یک رویای بزرگ بود و کافه دانتسیم روی‌ای‌شان را تحقق بخشید.
ما هنوز هم وقتی به اسم این بچه‌ها می‌رسیم؛ یک مکث طولانی می‌کنیم و ته دلمان جسارتشان را برای رویارویی با دنیای واقعی می‌ستاییم.
فرشته‌هایی که روی زمین روز خوبمان را می‌سازند و کارآفرین‌هایی که قصه‌ها رنگی برایمان می‌خوانند؛ این یک ترکیب واقعی برای پذیرفتن دنیا است. ترکیبی که مثل یک فنجان چای داغ گواراست و می‌توانیم برای شروع یک روز تازه آن را در لیست آرزوهایمان بگذاریم.
سفیرانی که به همه کافه‌های شهر می‌روند
حالا قرار است این سفیران زندگی به کافه‌های دیگر شهر بروند.
به گزارش ایسنا، آیلین آگاهی مؤسس و مدیر کافه داونتیسم با اشاره به تعداد کودکان مبتلا به سندرم داون و اتیسم شاغل در این کافه گفت:
در حال حاضر ۳۱ نفر به صورت مستقیم و شیفت بندی شده در کافه داونتیسم مشغول به کار هستند و حدود ۱۱ نفر نیز به صورت کار در منزل محصولاتی نظیر دستبند و گل چینی درست می‌کنند که ما برایشان در کافه به فروش می‌گذاریم.
کافه دانتسیم بهانه‌ای برای خودباوری
هدیه کافه دانتیسم به این بچه‌ها خودباوری بود. شاید باورپذیر هم نباشد که ترکیب خودباوری و این اختلالات چه نوری به زندگی آنها پاشیده است.
کاش میان روزمرگی‌هایمان؛ میان حال بد این روزها این بهانه‌های زندگی کردن با این کیفیت را از دست ندهیم.
پایان پیام