وریا غفوری این روزها به اندازه تمام عمرش در ورزشگاه‌ها تشویق می‌شود
به گزارش پایگاه خبری گلونی وریا غفوری این روزها به اندازه تمام عمرش در استادیوم‌ها تشویق می‌شود. بیشتر از همه ستاره‌های تیم پرطرفدار استقلال.
شاید این تشویق‌ها عجیب نباشد ولی وقتی ببینیم برخی صفحات طرفداری تیم رقیب هم از او حمایت می‌کنند، موضوع جالب و عجیب می‌شود.
کمتر اتفاق می‌افتد که هواداران این دو تیم بازیکن تیم حریف را تشویق و تایید کنند.
اگر از موارد استثنایی مثل علی کریمی و ناصر حجازی بگذریم که به دلایل فنی، شخصیتی و موضع‌گیری‌های اجتماعی مورد اقبال همه طرفداران فوتبال قرار گرفتند، کس دیگری آنچنان مورد احترام هواداران دو تیم پایتخت نبودند.
اکنون وریا با مصاحبه‌های پس از بازی و انتشار مطالب انتقادی نسبت به مشکلات اقتصادی و معضلات اجتماعی در صفحه شخصی خود، توانسته توجه همه را به خود جلب کند.
واکنش‌های او به مشکلات جامعه، طبیعی است ولی همین کار طبیعی را در میان ورزشکاران ایرانی کمتر کسی انجام می‌دهد و شاید بتوان گفت از بیم عاقبت کار کسی وارد ابن کارزار نمی‌شود.
همه عافیت‌طلب شده‌اند و سرشان به کار خود است.
نهایت اعتراضی هم اگر بکنن، به دیر پاس شدن چک‌های میلیاردیشان است.
اما وریا غفوری منافع ملی را بر منفعت شخصی ترجیح داده است.
بدون تردید هیچ‌کسی در فوتبال ما هنگام حضور در یک ترنمنت مهم مثل جام ملت‌های آسیا، موقعیت خود را به خطر نمی‌اندازد و اعتراض و خواسته‌های اجتماعی مردم را به صورت علنی در صفحه خود منتشر نمی‌کند.
وریا حالا هم که به نظر می‌رسد فشارهایی بر او وارد آمده، کوتاه نیامده و همچنان بر حرف‌های خود اصرار می‌کند.
وریا غفوری تشویق می‌شود
وریا غفوری: آدم سیاسی نیستم
آدم باید با دیدن صف گوشت و مرغ شرمنده شود
بازیکن استقلال درباره استوری اینستاگرامی‌اش:
وقتی آدم صف گوشت و مرغ را می‌بیند، باید شرمنده شود
منظور من گرانی بود و هدفم فقط همین بود
من آدم سیاسی نیستم و فقط یک ورزشکار هستم و دغدغه اجتماعی دارم و وظیفه‌ام گفتن این حرف‌ها است و تا آخر عمر آن را می‌گویم.
حرف‌هایی که کسی نمی‌تواند انکار کند و واقعیت‌های آشکاری هستند که مردم هر روز با آن روبه‌رو هستند.
شاید حرف‌های وریا یخ بقیه ورزشکاران را آب کند و آنها هم مصلحت‌اندیشی را کنار بگذارند و نسبت به جامعه و مشکلات آن واکنش نشان دهند.
البته این واکنش‌ها باید همراه با عقلانیت باشد و آب در آسیاب آنها که نیابد نریزد.
پایان پیام