ایرانی یا انسانی؟ در حاشیه سخنان عراقچی و تهدید به خروج مردم افغانستان از ایران
پایگاه خبری گلونی دانیال ناصری: همین ابتدای امر بگویم که روی سخنم نه با آقای عراقچی است و نه هیچ سیاستمدار دیگری.
می‌خواهم دو کلمه حرف خودمانی خطاب به «خودمان» بزنم.
ایرانی یا انسانی؟
در حاشیه سخنان عراقچی و تهدید به خروج مردم افغانستان از ایران
خاورمیانه سال‌هاست که روی آرامش به خود ندیده است.
کشور خود ما هشت سال درگیر جنگ بود و کشورهای همسایه هم همیشه در حال تنش، درگیری، جنگ داخلی یا جنگ خارجی بوده‌اند.
من به خودم نگاه می‌کنم و می‌بینم که خانواده‌ام را، شهرم را، کشورم را و زمانم را، زمانی که در آن متولد شده و زیسته‌ام دوست دارم.
اما نکته این‌جاست که در این قضایا هیچ اختیار و دخل و تصرفی نداشته‌ام. خانواده‌ام را خودم انتخاب نکرده‌ام.
چشم باز کرده‌ام و فهمیده‌ام که ایرانی هستم. برای ایرانی بودنم نه تلاشی کرده‌ام و نه مرتکب گناهی شده‌ام.
این ملیت من است و کسی نمی‌تواند از این بابت مدال افتخار به من بدهد و کسی هم نمی‌تواند از این بابت مواخذه‌ام کند.
برای تمام آدم‌های دنیا در هر زمان و مکانی که باشند، هر قومیت و هر ملیتی که داشته باشند، همین قضیه صادق است.
حتی به لحاظ انسان بودن هم قضیه به همین شکل است. کدام ما انتخاب کرده‌ایم که یک انسان ایرانی قرن بیست و یکمی باشیم؟
دیگران هم انتخاب نکرده‌اند. چشم بازکرده‌اند و انسان بوده‌اند، ایرانی یا افغان یا فارس یا ترک یا آسیایی یا اروپایی یا آمریکایی.
حال بر حسب تصادف، به دست ضرورت یا تقدیر، من شده‌ام یک ایرانی که اواخر قرن بیستم به دنیا آمده و حالا دارد در قرن بیست و یکم زندگی می‌کند.
به همین ترتیب، و بر حسب مواردی که ذکر شد، ایرانی هستم، و در خود ایران هم به دنیا آمده‌ام.
شخص دیگری هست که افغان است، در افغانستان به دنیا آمده اما در کودکی خانواده‌اش به ایران مهاجرت کرده‌اند یا این‌که پیش از متولد شدن او، به ایران مهاجرت کرده‌اند و او در ایران به دنیا آمده است.
در هیچ‌کدام از این‌ها اختیاری نیست. انسان دخالتی ندارد. مگر ایرانی‌ای که خانواده‌اش به اروپا مهاجرت کرده‌اند و او در آن‌جا متولد شده، می‌تواند به این موضوع افتخار کند؟ یا از آن شرمگین باشد؟
ما انسانیم و هیچ قدرتی یا حکومتی یا شخصی نمی‌تواند از بابت ملیت یا قومیت مواخذه‌مان کند.
تنها و تنها این خودمان هستیم که می‌توانیم خودمان را از بابت انسان بودن‌مان به پرسش بکشیم و مدام به خودمان نهیب بزنیم که آیا درست رفتار کرده‌ایم؟ آیا رفتارمان انسانی بوده است؟
اما در این میان چه می‌شود که برخی از ما، ملیت‌های دیگر را حقیر می‌دانند؟ قومیت‌های دیگر را حقیر می‌شمارند؟
پایان پیام
