فریاد برای عدالت زیباست؛ اما چگونه فریاد زدن مهمتر است آقای مجید حسینی
فریاد برای عدالت زیباست؛ اما چگونه فریاد زدن مهمتر است آقای مجید حسینی
پایگاه خبری گلونی، فاطمه زهدی: از همان روزهایی که «نه به بیعدالتی آموزشی» داغ بود و دانشجو تریبون در اختیار مجید حسینی قرار داد که حرفهایش را در گوشمان فریاد بزند تا امروز که «من خیابانی هستم» را راه انداخته است میدانم که حرفهای مجید حسینی درست است، اکثرشان واقعیتهای جامعهی ماست.
حالا با کمی اغراق یا سانسور در قسمتهایی که نباید نه سیخ بسوزد نه کباب؛ اما همهی این حرفهای درست جایی در گوش و دل مینشیند که کسی چون مجید حسینی آنها را نگوید.
مجید حسینی داعیهدار عدالت است در حالی که خودش در همین سیستم آموزشی که اَلَم بیعدالتیاش را روی سر گرفته معلم است.
کافی است جستجویی در گوگل کنید تا مسئولیتهای رنگارنگ جناب دکتر را ببینید.
یک سوال ساده دارم: کدام دانشجوی دکترای علوم سیاسی میتواند فرصت حتا یکی از این مسئولیتها و یا فعالیتها را داشته باشد؟
جناب آقای مجید حسینی دکترای علوم سیاسی دارد؛ اما آداب مناظره را نمیداند.
صدایش جایی بالا میرود که باید شنونده باشد، از کلماتی استفاده میکند که به عینه بار احساسی دارد.
نمیتوان منکر انتقاد به جامعهی پزشکی شد؛ چون به هر تقدیر یکبار هم که شده گذر پوست به دباغ خانه میافتد و دیدهایم همه چیز دست به دست هم دادهاند و خدمات پزشکی آنچه که باید نیست اما انتقادی که رنگ و بوی بیانصافی دارد کار به جایی نمیبرد و تنها هیجان بالا بردن صدای کف و سوتها را بیشتر میکند.
با بیشتر انتقادها و شعارهای آقای دکتر موافقم، نافی «کاش رنجی کم کنیم» نیستم؛ اما ای کاش واقعاً رنجی کم کنیم، نه اینکه با فریادهای بیموقع و بیموردمان صدای مردم را نیز در نطفه خفه کنیم.
فریاد برای عدالت زیباست؛ اما چگونه فریاد زدن مهمتر است چون که نتیجهی فریاد عدالت خواهی گاهی نازیبا میشود.
چرا که از تریبونی این فریاد بلند میشود که صدای مردم نیست.
نظم تبعیضآمیز میگوید: تریبون نداریم؛ یعنی تریبونی که باید در اختیار مردم باشد تا صدای دردها و خواستههایشان را به گوشهایی، که شاید شنونده شوند، برساند، دست فردی باشد که برای اثبات مردمی بودن، خود را خیابانی خطاب میکند.
دکتر سید مجید حسینی رئیس تشریفات یک سیرک بزرگ است، سیرکی که در آن خیلیها نمایش اجرا میکنند.
پایان پیام
کد خبر : 126380 ساعت خبر : 12:06 ب.ظ