فیلم ما همه با هم هستیم از کمال تبریزی چه چیزی می‌خواهد بگوید؟
پایگاه خبری گلونی، محسن فراهانی: کمال تبریزی پس از شکست نسبی در اکران فیلم مارموز و ناموفق بودن در کسب رضایت منتقدین، سراغ یک فیلم پر خرج رفت. فیلمی که می‌توان گفت باز هم چنگی به دل نمی‌زند.
در توضیح این فیلم می‌خوانیم: داستان فیلم در بستری کمدی روایت می‌شود و ماجرای سقوط یک هواپیما همراه با مسافرانی است که رازهای مختلفی دارند؛ راز‌هایی که قرار نیست تا ابد پنهان بمانند.
اما بازیگران فیلم سینمایی ما همه با هم هستیم: شاید بتوان به شوخی گقت که اگر اسم بازیگرانی که در این فیلم نیستند را نام ببریم راحت‌تر باشیم.
چون فقط من و شما هستیم که در این فیلم بازی نمی‌کنیم. کمال تبریزی حتا از بازیکن خارجی سابق پرسپولیس هم در فیلمش بازی گرفته است.
اسامی بازیگران:
محمدرضا گلزار، مهران مدیری، لیلا حاتمی، ویشکا آسایش، جواد عزتی، هانیه توسلی،, پژمان جمشیدی، مانی حقیقی، سروش صحت، حسن معجونی، مهران غفوریان، نادر فلاح، سیروس گرجستانی، علی شادمان، رضا ناجی، سیاوش چراغی‌پور، سام نوری، فرزین محدث، بهادر مالکی، یداله شادمانی، مهدی حسینی نیا، شیرین آقارضاکاشی، بهزاد قدیانلو، اشپیتیم آرفی، لیدا فتح اللهی، شیوا بلوچی، دانیال کاظمی.
ماجرای پیچیده داستان فیلم سینمایی ما همه با هم هستیم چیست؟
احتمالاً اگر شما هم به دیدن این فیلم رفته باشید در انتها نای بلند شدن از روی صندلی را هم نداشتید.
احتمالاً با خودتان گفتید «چی فکر می‌کردیم، چی شد؟»
جدیدترین ساخته‌ی کمال تبریزی را می‌توان یک فیلم کاملاً نمادگرایانه معرفی کرد که جایش در سینمای امروز ما خالی بود.
اگر داستان فیلم برایتان گنگ و نامفهوم بوده دلیلش این ایت که پی به معنا و مفهوم نمادها نبردید که شما در این موضوع تقصیری ندارید.
فیلمنامه ما همه با هم هستیم شور نمادگرایی را درآورده است.
کارگردان شاید می‌خواهد ایران را یک هواپیما فرض کند که سرنشینانش هرکدام به یک دلیل ساده یا احمقانه می‌خواهند آن را ساقط و خودشان را نابود کنند.
در یک سکانس هم به راحتی با یک سنجاق سر دستبندش را باز کرد.
مشکل فیلم ماهمه با هم هستیم یکی افراط در نمادگرایانه بودن است و دیگری به موضع بودن فیلم.
فیلم به هیچ وجه نمی‌خواهد حق را به کسی بدهد.
در این هواپیما همه محکومند. حتا آن کسی که قصد بیدار کردن دیگران را دارد هم هدفش چندان خیر نیست.
از طرفی به دلیل استفاده کارگردان از بازیگران متعدد، نقش‌ها به خوبی تقسیم نشده و برخی سکانس‌ها به وضوح مشخص است که فقط برای نشان دادن فلان بازیگر ساخته شده‌اند.
در کل فیلم به هیچ وجه به مذاق مخاطب خوش نمی‌آید و خداخدا می‌کند کمال تبریزی یه به دوران اوجش برگردد یا دیگر هرگز فیلم نسازد.
پایان پیام