علیرضا فغانی برای کمی آرامش از ایران رفت

علیرضا فغانی برای کمی آرامش از ایران رفت

پایگاه خبری گلونی محمد پورخداداد: فغانی داور بین‌المللی فوتبال ایران هم قصد مهاجرت کرده است.

از مدت‌ها پیش جسته و گریخته در مورد مهاجرت به خارج از کشور حرف‌هایی زده بود ولی انگار موضوع خیلی جدی شده است و استرالیا مقصد مهاجرت این داور درجه یک است.

علیرضا فغانی به همه آرزوهایی که داوران جهان در سر دارند رسیده است.

مهم‌ترین بازی‌های آسیا، زده‌بندی جام ‌جهانی در عین شایستگی برای داوری فینال، فینال المپیک، فینال جام باشگا‌ه‌های جهان را قضاوت کرده است.

فعانی چند سالی است که تنها نماینده موفق فوتبال ایران در سطح بین‌المللی است.

فغانی از فوتبال ایران خسته شده است.

فوتبالی که به جز حاشیه چیز دیگری ندارد.

فوتبالی پر از فحش، درگیری. داوران هم در این میان قربانی بزرگی هستن. مرغ عزا و عروسی. همه کاسه کوزه‌ها سر این قشر شکسته می‌شود.

درآمد کم و حاشیه‌ها هر کسی را از پا درمی‌آورد.

علیرضا فغانی برای کمی آرامش از ایران رفت

#فغانی:اقامت کشور استرالیا را گرفتم؛ تا سه چهار هفته دیگر راهی استرالیا خواهیم شد

*تا الان خانواده‌ام را فدای قضاوت کردن کردم اما از این به بعد نمی‌خواهم اینطور باشد.
*بعید است که دیگر در لیگ ایران قضاوت کنم و احتمالاً بازی استقلال و فولاد آخرین قضاوت من در لیگ ایران بود. pic.twitter.com/5SSfSe6goA

— روزنامه ایران (@IranNewspaper) September 7, 2019

به‌ویژه اگر شخص بدور از کانال‌های پرنفوذ، فقط کار خودش را بکند و به قول معروف اهل غش کردن به هر سمتی نباشد.

فغانی هم از این همه ماجرا فرار می‌کند. وقتی هر روز برچسب و انگی به او می‌چسبانند باید هم مهاجرت را بر ماندن ترجیح دهد.

یک روز او را قرمز می‌دانند و روز دیگری آبی.

‌همین حاشیه‌سازان پس از درخشش فغانی در جام جهانی و ماجرای ورودش به فرودگاه چه داستان‌ها و حاشیه‌ها برایش ساختند.

حتی تقاضای محرومیت کردن. فقط برای احوالپرسی با فامیل و خانواده.

در این کشور وقتی خودت باشی و خوب باشی ماجرا داری. باید با سخت‌ترین مشکلات دست و پنجه نرم کنی.

باید به فغانی و فغانی‌ها حق داد. هرچند فعانی بنا بر گفته‌اش همچنان با پرچم ایران قضاوت خواهد کرد ولی دیگر او را در ایران نخواهیم دید.

پناهندگی و مهاجرت قهرمانان و نامداران ورزشی چیز جدیدی نیست ولی حجم آن به‌طور قابل توجهی در حال زیاد شدن است.

سرپرستان تیم‌های ورزشی که در سطح جهانی حاضر می‌شوند همواره دغدغه پناهندگی اعضای تیم را دارند.

بیشتر این ورزشکاران نه برای پول مهاجرت می‌کنند و پناهنده می‌شوند و نه برای جلب توجه و مسائل سیاسی.

آنها فقط به دنبال مقداری آرامش هستند. چیزی که در ایران کنونی کیمیاست.

پایان پیام