حس و حال حضور در ورزشگاه آزادی وصف نشدنی است
پایگاه خبری گلونی، آرشین ساکی: بازی ایران و کامبوج را ندیدم، علیرغم این‌که همیشه دلم می‌خواست من هم جز زنان و دخترانی باشم که اولین بار به صورت رسمی به استادیوم می‌روند، آن هم بدون آرایش و گریم مردانه.
حس و حال حضور در ورزشگاه آزادی وصف نشدنی است
به دلیل یک ماموریت کاری، جایی بودم که حتی دسترسی به تلویزیون هم نداشتم، چه برسد تماشای زنده، پس تماشای بازی را نه فقط در استادیوم که از تلویزیون هم از دست دادم.
سهم من از شادی زنان سرزمین‌ام خلاصه شد به دیدن استوری‌هایی که چند ساعتی از انتشارشان می‌گذشت. اما همان استوری‌های تاریخ گذشته به چشمانم اشک نشاند.
اشکی که از ناراحتی و دلخوری ندیدن بازی و استادیوم نبود، همان اشک شوق بود که همه‌مان می‌شناسیمش. اشکی که وقتی دل‌مان از شادی می‌لرزد، سرازیر می‌شود و مهارش کار آسانی نیست.
توی تصاویر رسیده مادرانی را دیدم که تسبیح و کتاب دعا به دست گوشه‌ای از جایگاه نشسته بودند، این یعنی پررنگ‌ترین نشانه‌ی حضور بانوان در استادیوم، حضور مادرها در کنار فرزندان ایران.
من بازی را ندیدم، ندیدم که چطور ایران چهارده گل به کامبوج زد ولی حتم دارم دعای خیر مادران بی‌تاثیر نبوده.
خوشحالی موقت یا دائم؟
از دوستانم که بازی را به صورت زنده در ورزشگاه تماشا کردند پرس‌و‌جو کردم. از حس و حال‌شان، از شادی حضوری که برایش جنگیدیم و جنگیدند.
حالا تنها آرزویی که دارم این است که این خوشحالی و این حضور، موقتی و از روی اجبار و فشارهای بیرونی نباشد. تداوم داشته باشد تا همه بتوانند این شادی را تجربه کنند. تا حرف‌های‌مان نتیجه‌ای ابدی داشته باشد و دل‌مان گرم شود.
من، به عنوان یکی از بانوان این سرزمین از ته قلبم آرزو می‌کنم بازی بعدی ایران را در ورزشگاه و در جایگاه بانوان به تماشا بنشینم.
پایان پیام
