خبرنگاری سلامت یک شمشیر دو لبه است

خبرنگاری سلامت و خبرنگاران سلامت یک شمشیر دو لبه است

در باب مصائب خبرنگاری سلامت

به گزارش پایگاه خبری گلونی یاسر مختاری از خبرنگاران حوزه سلامت نوشت: روزنامه‌نگاری سلامت یک شمشیر دو لبه‌ است.

البته کار خبرنگاری به صورت کلی حساس است. اما قلم زدن در حوزه سلامت حساس‌تر چرا که هر خبری در این حوزه به صورت مستقیم بر زندگی، آبرو و حتی جان مردم سر و کار دارد.

هر خبرنگار سلامتی می‌داند که سلامت چهار بعد، جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی دارد، هر اتفاقی در زندگی روزه با یکی از این ابعاد سر و کار داشته و بر آ‌ن‌ها اثر می‌گذارد.

بنابراین هر خبرنگاری که می‌خواهد در این حوزه کار کند قبل از هر اقدامی باید این موضوع را در نظر داشته باشد.

می‌توان این موضوع را با یک مثال توضیح داد؛ مثلا خبری وجود دارد مبنی بر اینکه یک دارویی که قرار است که برای درمان یک بیماری در داروخانه‌ها توزیع شود و اتفاقا دربرگیری زیادی نیز دارد، اخیراً خود عوارض جبران ناپذیری داشته و مثلا فرمولاسیون موجود در آن می‌تواند در رشد سلول‌های سرطانی مؤثر باشد، منبع این خبر هم کاملا معتبر بوده و مثلاً یک داروساز یا یک پاتولوژیست است اما آیا باید خبر بلافاصله منتشر شود؟

جواب منفی است؛ چرا که نخست اولاً برخی از مصرف کنندگان خود به خود دارو را قطع کرده و به سمت خود درمانی و یا کلا حذف چرخه درمان به وسیله دارو می‌کنند ( آسیب جسمی)، دوم اینکه امنیت روانی بیمار و خانواده او به هم می‌خورد (بعد روانی).

سوم اینکه این فرد دیگر به هیچ پزشکی اعتماد نمی‌کند چرا که دارویی برای او نوشته که به جای درمان بر درد او افزوده و شاید این بی‌اعتمادی را ترویج دهد (آسیب اجتماعی)

فردی که دارو مصرف می‌کند باورهای او نسبت به درمان شدن به هم می‌ریزد ( آسیب معنوی).

یک خبرنگار سلامت باید این موضوع را در نظر گرفته و پس از پیگیری و ریکال دارو و معرفی جایگزین آن را اعلام کند و به دنبال گزارش کردن موارد تخلف باشد.

موضوع دیگر توجه به اصول اخلاقی و حریم خصوصی هر بیمار و یا خانواده او است؛ در ایران هنوز بسیاری از بیماری‌ها فارغ از علت ابتلا به غلط انگ بوده و در این مورد انگ زدایی انجام نشده است؛ در این مورد اگر بیماری دربرگیری بیشتری داشته نخست خبرنگار به دلیل آنچه به عنوان اخلاق خبرنگاری مطرح است نباید در زندگی خصوصی بیماران جستجو کرده و احیانا آن را اعلام کند چرا که ممکن است با انتشار یک خبر حتی بسیار مهم آبروی یک فرد عادی در جامعه مورد تهدید قرار گیرد.

در واقع آنچه در مورد اخلاق پزشکی و حفظ حریم پزشک و بیمار وجود دارد در مورد خبرنگاری سلامت نیز صدق پیدا می‌کند.

علی رغم این موضوع امنیت یک جامعه نیز وجود دارد، مثال آن در مورد لردگان است؛ که انتشار شایعه و یک کلاغ چهل کلاغ کردن چه امینت یک جامعه را به هم ریخت در حالی که بسیاری از اخبار موجود جعلی و اصطلاحا فیک بودند و خبرنگاران سلامت در حالیکه تقریبا موضوع همان روز روز بعد برای آنها روشن شد، به دلیل این اصول نمی‌توانستند واقعیت‌ها را در مورد لردگان منتشر کنند، به همین دلیل بازار شایعه داغ شد و یک شهرستان را به هم ریخت.

هر روزنامه‌نگاری که می‌خواهد وارد حوزه سلامت شود، نخست باید این اصول را دانسته و تا حدی نیز دانش خود را در مورد بیماری‌ها به ویژه بیماری‌های اپیدمیک و سندرومیک، داروها، بهداشت محیط و بهداشت عمومی بداند و هر بار با تنظیم هر گزارش و هر خبری به تأثیر خبری که وی منتشر می‌کند بر روی سلامت جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی مخاطبش و افراد دیگر نیز بیندیشد.

پایان پیام