لنین به دکتر مجید حسینی چه گفت؟

لنین به دکتر مجید حسینی چه گفت؟

پایگاه خبری گلونی رضا ساکی: اصل حرف دکتر حسینی درست است. رسانه‌ها برخی سوژه‌ها را بیشتر پوشش می‌دهند اما این پوشش بیشتر، لزوماً ربطی به نهاد ثروت و سیاست ندارد.

به نهاد قدرت مربوط است البته.

دربرگیری و شهرت هم در پوشش اخبار تاثیر دارد و نمی‌توان ارزش‌های خبری را در خبررسانی نادیده گرفت.

نکته مهم این است که دکتر حسینی شاید کمتر روزنامه می‌خواند یا به خبرگزاری‌ها سر می‌زند.

اتفاقاً درباره خودسوزی زنان و کودکان کار، دائم و بیشتر از هر دوره‌ای در رسانه‌های مکتوب و آنلاین حرف زده می‌شود و پرونده منتشر می‌شود.

درباره هیوا هم اگر یک جست‌وجوی ساده بکنید می‌بینید رسانه‌ها به آن پرداخته‌اند. البته نه در حد دختر آبی.

مشکل حسینی این است که حرف درست می‌زند اما مثال و مصداق اشتباه می‌آورد.

مشکل ایشان این است که چرا به دختر آبی بیشتر از خودسوزی زنان پرداخته شده است.

قصد مقایسه ندارم اما مسئله زنان و ورزشگاه در بالاترین نقطه تنش قرار دارد.

نظرسنجی‌ها هم، این تنش را تایید کرده است.

پس معلوم است خودسوزی دختر برای ورود به ورزشگاه از خودسوزی یک زن به علت فشار خانوادگی یا مسئله ناموسی یا فشار اقتصادی یا اعتیاد بیشتر مورد توجه باشد.

لنین به دکتر مجید حسینی چه گفت؟

چون وجوهی به مسئله ورود زنان به ورزشگاه اضافه شده است که در خودسوزی زنان ایرانی نیست.

یعنی اینجا فقط ارزش‌های خبری نیستند که عمل می‌کنند بلکه نکات دیگری نیز در کار است.

مهم‌ترین نکته این است که خودسوزی زنان امری مسبوق به سابقه است اما این خودسوزی رودرروی حاکمیت نیست و لزوماً امر یا مبارزه سیاسی نیست. اما خودسوزی یک زن برای ورود به ورزشگاه چه؟

اینجاست که آقای دکتر نشانی غلط می‌دهد.

اینجاست که سخنان او جامعه را رادیکال می‌کند و به تنش اضافه می‌کند.

او به جای حل مسئله به دنبال ایجاد مسئله جدید است. در سخنان دکتر حسینی کمتر اتفاق می‌افتد مردم برای حل مسئله کنار هم قرار بگیرند.

ایشان هر وقت حرف می‌زند دست‌کم دو گروه را مقابل هم قرار می‌دهد و بر تنش میان آنها می‌افزاید.

او با مثال‌های اشتباه این کار را می‌‌کند. مثل همین مقایسه کردن دختر آبی.

به قول محمد مهاجری: «واقعاً حضور زنان در ورزشگاه، مسأله اصلی آنها نیست اما از بس یک جریان سیاسی خاص در آن دمیده است، عده‌ای را سر لج آورده و می‌خواهند قضیه را به رو کم کنی سیاسی تبدیل نمایند.»

قصد ندارم برچسب بزنم ولی اگر بخواهم این نگاه به رسانه را توصیف کنم واژه‌‌ای بهتر از نگاه توده‌ای یا کمونیستی پیدا نمی‌کنم.

او دیگران و رسانه‌ها را به افکار طبقاتی متهم می‌کند ولی خودش طبقاتی‌تر از دیگران می‌اندیشد.

این قدر دچار سوءتفاهم بودن درباره مسائل اجتماعی و طبقاتی دیدن جامعه، عجیب است.

این آش آن قدر شور شده است که همین روزهاست که مومیایی لنین به حرف بیاید که آقای دکتر مجید حسینی، بی‌خیال رفیق.

پایان پیام