چرا کسی پوستر بازیکنان تیم ملی فوتبال را نمیخرد؟
محمد پورخداداد: هنوز خیلیها باور ندارند که فوتبال ایران در رده کشورهای درجه یک نیست. حتی در میان تیمهای درجه دو اغلب عرب چون عراق، بحرین و امارات، باز هم ما دست بالا را نداریم.
ایران با ویلموتس از عراق باخت. حتی شاید صعود هم نکند. اما و اگرهای همیشگی اینبار خیلی زود از راه رسیدهاند.
اما اگر از حاشیههای این چند روز پیش از بازی بگذریم، باختن به عراق خیلی هم شوکه کننده نبود.
ما سالهاست که از عراق میبازیم. سالهاست بحرین را در کشورش شکست ندادهایم.
اگر کره جنوبی را قلم بگیریم، نسل جوانِ فوتبالبین اصلا به یاد ندارند که تیم ملی ایران یک تیم سرحال و درجه یک را برده باشد.
باید با واقعیت کنار بیاییم. ما دیگر فوتبال نداریم. از فوتبال ایرانی هیچ چیز باقی نمانده است.
چرا کسی پوستر بازیکنان تیم ملی فوتبال را نمیخرد؟
ما با سرعت به سوی درجه سه شدن در آسیا پیش میرویم. حالا باید برای حریفانی مثل سوریه، کره شمالی و عمان شاخه و شانه بکشیم.
تعارف را کنار بگذاریم. ما حتی بدترین فضای هواداری را در سطح منطقه و حتی آسیا داریم.
تماشاگرانی عصبی و پرخاشگر که اغلب با فوتبال و آنچه در زمین میگذرد کاری ندارند و فقط به قصد فحاشی و تخریب تیم حریف آمدهاند.
حتی با پرتاب سنگ و صندلی و خوردن کردن خودروهای تیم مهمان و دهها کار غیر حرفهای دیگر.
شاید این نوشته را به قصد تفسیر فوتبال یا گزارشی از بازی حساس ایران و عراق شروع به خواندن کرده باشید.
ولی متاسفانه اینجا چیزی در مورد آن پیدا نمیکنید.
نویسنده این چند خط معتقد است هرچه زودتر فدراسیون اختصاصی دوستان خندان را تعطیل کنیم و در آن را تخته کنیم و زمینهای فوتبال را گندم یا جو بکاریم بیشتر منفعت دارد.
دستکم با این کار بیش از این خاطرات خوشی که از فوتبال ایرانی داریم خدشهدار نمیشود.
سالهایی که از فوتبال لذت میبردیم. عاشق بازیکنان تیم ملی بودیم. پوسترشان فروخته میشد و روی درودیوارها خانهها بودند.
راستی چرا دیگر بازیکنان فوتبال محبوب فوتبالدوستان هم نیستند؟
شاید دلیل را بشود در چهره بیروح و خالی از تعصبشان بعد از این باختها پیدا کرد.
همانجایی که بازیکنان متعصب و غیرتی عراق همه شاخصهای دوندگی را رد کردند ولی بازیکنان ایران خم زلفشان تا اخر بازی پریشان نشد.
پایان پیام
این تیم ملی نیست. تیم فدراسیونه