سریال دل و مانکن و کرگدن و… داستان جوانانی خوشگل در ماشین‌ها و خانه‌هایی خوشگل
پایگاه خبری گلونی محسن فراهانی: چند سالی است که سریال‌هایی در شبکه نمایش خانگی تولید و توزیع می‌شوند که برخی از آن‌ها هم با استقبال مخاطب روبه‌رو شدند.
اما این اواخر شاهد شیوع یک مدل سریال‌سازی در شبکه نمایش خانگی هستیم که بسیار جالب و عجب است.
شیوه‌ای از سریال‌سازی که گویا مخاطب هم دارد و سازندگان صرفاً برای همان دسته از مخاطبان سریال می‌سازند.
سریال دل و مانکن و کرگدن و…
سریال‌هایی نظیر دل و مانکن و کرگردن و عاشقانه و… اکثراً داستان زندگی چند جوان پولدار و ثروتمند و در عین حال زیبا و خوش‌چهره هستند.
آن‌ها در خانه‌های چندصد متری لاکچری زندگی می‌کنند و با ماشین‌های چند میلیاردی به این سو و آن سو می‌روند.
مدام در حال برگزاری پارتی و سفر شمال و دوردور کردن در جاده‌های زیبا و دل‌فریب ایران هستند.
اما وقتی به داستان این سریال‌ها دقت می‌کنی می‌بینی داستان خاصی ندارند.
نه حادثه محرکه‌ای، نه شخصیت درستی، نه گره و گره‌گشایی جذابی و نه تعلیق و مضمون خوبی.
آن‌ها صرفاً یک چیز را نمایش می‌دهند: ثروت و ثروتمند بودن.
برای اثبات این موضوع تنها کافی است خانه‌های چندصد متری لاکچری داخل فیلم را از شخصیت‌ها بگیری.
فقط کافی است ماشین‌های چند میلیاردی را از زیر پایشان بیرون بکشی و یک پراید بیاندازی زیر پاهایشان.
بعد ببینید کارگردان و سازندگان حرفی برای گفتن دارند؟ آیا اصلاً مخاطبی پای این سریال‌ها می‌ماند؟
حالا اگر آن چند بازیگر جوان خوش‌چهره را هم از این سریال‌ها بگیرید که اصلاً کارگردانش هم راضی به ساختن‌شان نمی‌شود، چه برسد به خریدن سریال توسط مخاطب.
البته مخاطب تقصیر چندانی ندارد. او در شرایط بد اقتصادی سوار شدن بر آن ماشین‌ها و زندگی در آن خانه‌ها را تنها در رویاهای خود می‌تواند ببیند.
برای همین مشتاق است که در هنگام دیدن این سریال‌ها خود را به جای بازیگران آن درون خانه‌ها و ماشین‌های لاکچری تصور کند و لذت ببرد.
در نتیجه نیازی هم به وجود داستان خوب نیست.
مخاطب فقط دنبال زیبایی بازیگران و زندگی لاکچری آن‌ها است که سازندگان هم این ویژگی‌ها را در اختیارش قرار می‌دهند.
این وسط فقط عده‌ای ثروتمند می‌شوند و آه و حسرتی بر دل عده‌ای دیگر می‌ماند.
چراکه این سریال‌ها به شدت تجمل‌گرایی را ترویج می‌کنند ولی مخاطب در این شرایط سخت اقتصادی پولی برای نزدیک شدن به تجمل ندارد.
پایان پیام