شعربافی هنر اصیل  یزدی که درحال فراموشی است

شعربافی هنر اصیل  یزدی که درحال فراموشی است

به گزارش پایگاه خبری گلونی شعربافی هنری بسیار قدیمی است که در شهر یزد رواج داشته و به دست هنرمندان این شهر با دستگاه‌های شعربافی بافته می‌شد.

درسال‌های گذشته بسیاری از زنان یزدی که سرپرست خانوار بودند اگر توان خرید دستگاه را داشتند آن را درخانه می‌گذاشتند و شعربافی می‌کردند اگر هم نه، به کارگاه‌های شعربافی می‌رفتند و با حقوق بسیار ناچیز امرار معاش می‌کردند.

اما به مرور زمان این هنر کمرنگ شد و دستگاه‌های پارچه بافی هم از دور افتادند. با ورود صنعت و دستگاه‌های برقی، کارگاه‌های شعربافی یکی پس از دیگری از میان رفتند.

برخی از هنرها و صنایع دستی شهرهای مختلف به مرور زمان و گاهی عدم نیاز، از بین می‌روند و هنرمندان آن صنعت هم فراموش می‌شوند.

شعربافی اصالت خود را از زنان و مردان یزدی دارد که ساعت‌ها پای دستگاه‌های بافت پارچه نشستند وو مو سپید کردند؛ اما دیگر در کوچه پس‌کوچه‌های یزد خبری از آنها نیست و فراموش شده‌اند.

درباره شعربافی

 بدون شک یزد شهری است که صنعت نساجی و پارچه های فاخر آن از سال های دور زبانزد بود تا جایی که مارکوپولو در سفرنامه‌اش می‌گوید: «پارچه‌های ابریشمی موسوم به «یزدی» نزد بازرگانان شهرت فراوانی دارد و به همه جای دنیا صادر می‌شود.»

به موی انسان یا حیوان «شَعر» گفته می‌شود، و در اصطلاح بافندگی، شعر نوعی پارچه است که با مو یا ابریشم و با «دستگاه بافندگی چهاروردی» بافته می‌شود. بافتن شعر پشمی در یزد و اصفهان و شعر ابریشمی در کاشان رواج داشت که اکنون در معرض فراموشی و نابودی است.

نقشه خاصی برای بافت شعربافی وجود ندارد و به دو شیوه ساده و میله‌ای (راه‌راه) بافته می‌شود. شعر ساده را بیشتر به رنگ‌های بنفش، زرشکی، مشکی، زرد، بادنجانی، سبز، گلی برای لباس زنان و شعر میله‌ای را به شکل سیاه و سفید به عرض ۲ متر و طول ۱٫۵ متر برای لباس مردان می‌بافند.

رسم است که نام بافنده با نشان طلایی در سر و ته پارچه درج شود.

پایان پیام